Het valt niet in woorden uit te leggen hoe ik me soms voel. Mensen knikken van ja, maar ik zie de vraagtekens in hun ogen verschijnen. Chronisch ziek zijn is soms zo verdomd eenzaam. Hoe graag ik het ook wil, het lukt niet om te zeggen wat er speelt op een manier waarop mensen me begrijpen.
Bijna vijf maanden alweer sinds ik mijn eigen blog bezocht. Vijf bewogen maanden waarin ik veel bereikte, veel twijfelde en met oog in oog stond met mezelf. Het waren heftige maanden, moeilijke maanden, leerrijke maanden. Het allerbelangrijkste, maanden waarin ik weer wat beter leerde omgaan met mijn vermoeidheid, met de uitdagingen die de omgeving...
14 september 2022, eindelijk even de fut om een nieuw blogbericht te schrijven. Mijn lichaam wil de laatste maand niet meewerken. Ik ben doodop. Fysiek is mijn lichaam in alle talen aan rust toe. Ik wil zoveel doen, beleven en bereiken, maar zit opgesloten in een lichaam dat naar energie snakt.
Voor alle wielrenners die het boek 'De regels voor elke wielerliefhebber' van Velominati nog niet lazen, spoiler alert. Mijn broer heeft het boek wel gelezen, rule number five is intussen een vaste waarde binnen ons gezin. Regel vijf zegt: 'Harden the fuck up'. Het voelde altijd als een powerzin, een manier om om te gaan met alle tegenslagen die...
Uitgeteld in de zetel onder 3 fleecedekentjes, de kat ligt opgerold onder mijn hand terwijl ik hem aai. Het is zes dagen geleden sinds mijn covid-positieve test vandaag. Het ergste is voorbij. De immense spierpijn, de hoofdpijn en de algemene malaise ebben steeds meer weg. Mijn stem begint terug te komen. Één ding blijft tot nu toe volledig...
Het is weer even geleden sinds ik hier liet weten hoe het met me gaat. Toen ik mijn laatste blogbericht postte, begon ik net aan het laatste lesblok binnen mijn opleiding tot verpleegkundige. Ik had zelf voor deze theorie gekozen, een keuzeminor in de pediatrie en neonatologie (kinderen en pasgeborenen). Hoewel het domein me enorm lag, heb ik...
Laat me meteen met de deur in huis vallen... woensdag 19 januari 2022 liet ik me, na lang twijfelen, voor de eerste keer vaccineren met het covid-19-vaccin. Het was een bewogen dag en ik heb gehuild, gehuild, gehuild. Zoals jullie weten uit een eerder blogbericht, stond ik door mijn aandoening niet echt te springen voor een vaccin.
Tijdens mijn laatste stage stelde een verpleegkundige me de volgende vraag: 'Hoe kan je zo positief blijven terwijl je chronisch ziek bent?!'. Het was een vraag met een verbaasde ondertoon, één die me wel raakte. Ik zou mezelf niet meteen optimist kronen, ook een pessimistische mindset is niet volledig op mijn lijf geschreven. Realisme, dat is het...
De voorbije dagen schreef ik een open brief aan de Belgische gezondheidszorg, een controversiële brief ook. Ik vind het tijd om mijn stem als chronisch zieke te laten horen over de verplichte vaccinatie van het zorgpersoneel. Het is goed mogelijk dat we van mening verschillen. Zolang het met respect is, sta ik open hierover in gesprek te gaan via...
Wanneer ik vertel dat ik chronisch ziek ben, krijg ik vaak heel wat valse troost en verwijten te verduren. 'Ik snap je volledig', 'Ik ben ook echt altijd moe', 'Heb je al geprobeerd om ...', 'maar je kan toch gewoon wat meer slapen dan', 'Sport gaat dat echt wel verhelpen', 'ik ken een dokter die...', 'iedereen is wel eens moe...