Vakantie Zwitserland

Voor je jezelf de vraag stelt, ook zieke mensen hebben nood aan vakantie. Dit jaar gaan we naar Zwitserland, om een speciale reden. Moeke (mijn oma) is door kanker van ons weggenomen rond de kerstperiode. Haar laatste wens was om in Zinal uitgestrooid te worden. We verblijven in een charmante chalet van vrienden en bereiden ons voor op een emotionele en leuke periode. Ik heb op voorhand vaak geen zin gehad om te vertrekken, omdat ik dacht dat ik dit toch niet aankan. Nu het bijna zo ver is, kijk ik er toch naar uit.

4-08-2019
De heenrit, altijd een vermoeiende dag. We zijn deze morgen rond 6 uur vertrokken richting Zwitserland. Mijn broer rijdt samen met mijn opa naar daar, dus ik deel de achterbank enkel met mijn 'allesvrije' voeding. Tot half tien slaap ik nog diep, daarna beginnen mijn heupen pijn te doen en ga ik toch maar gewoon zitten in de auto. De uren vliegen voorbij en we komen al snel aan in Sierre. Aan deze stad begint het stijgen naar onze chalet. Ik zie er fel tegenop, ik heb namelijk last van hoogteverschillen. Na een uur met een plastieken zakje voor mijn mond afzien, komen we aan op onze bestemming. Ik heb geen enkele keer echt moeten overgeven. Het zicht hier is prachtig en ik zet me in een strandstoel op het terras. Van het uitladen wordt ik ontdaan omdat mijn gewrichten vandaag weeral niet mee willen werken. Gelukkig zijn we met 9 personen dus is de auto snel leeg. Het is nog een gezellige avond en rond 22 uur kruip ik onder de lakens. Maar dan slaat het noodlot toe, ik voel me misselijk en heb maagpijn. Ook mijn darmen verkrampen helemaal. Ik geraak nog net op tijd aan het toilet en begin aan een lange nacht vol overgeven en diarree. Ik heb het gevoel dat ik ga sterven, zo veel last als nu heb ik nog niet vaak gehad. In ieder geval nog niet op deze manier. Ik vraag me af van waar dit kan komen, want ik heb niets fout gegeten en mijn medicatie niet overgeslagen. Waarschijnlijk zal het dan toch met het grote hoogteverschil te maken hebben. Iets na middernacht ga ik terug naar mijn kamer. Ik val zittend in slaap en wordt de volgende morgen pas wakker.

5-08-2019
Na een slechte nacht, kom ik er toch weer 'bovenop' na het ontbijt. Vandaag staat er een wandeling op het programma. Rond 11 uur vertrekken we met de téléferique (soort treintje naar boven) en komen we aan bij het startpunt van de wandeling. Ik beslis hier om ook mee te wandelen en niet terug naar de chalet te keren, wat eerst de bedoeling was. De wandelweg is een lange tijd redelijk vlak en de zon geeft een aangename warmte. Het einde van de heenweg moeten we bergop. Vele adempauzes later raak ik dan toch aan de eindbestemming. We eten onze picknick op en rusten lang genoeg uit. Het uitzicht hier is fenomenaal en ik vergeet deels de pijn die ik hiervoor heb moeten doorstaan. Ik ben fier op mezelf dat ik dit gedaan heb. Onze groep splitst terug op om via andere wegen naar ons huisje toe te gaan. Ik pak dezelfde weg, omdat deze ook de gemakkelijkste is. Ongeveer een kilometer voor de téléferique begin ik toch echt wel pijn te krijgen aan mijn heupen. Even een korte rustpauze en ik maak me klaar voor de laatste loodjes. Eenmaal terug aan onze chalet heb ik niet veel meer gedaan en in een warm bad gezeten. Zalig!

6-08-2019
Urghhh, een onherroepelijke terugslag van gisteren. Ik ben heel moe vandaag, mijn hoofd bonst, mijn maag-darmstelsel doet niet echt wat ik wil en mijn gewrichten misdragen zich. Toch heb ik geen spijt van de wandeltocht gisteren. Het gezelschap en de uitzichten maken veel goed. Ik beslis vandaag niet mee te gaan wandelen, dit zou totale overzetting zijn. Ook mijn nicht blijft thuis en mijn broer komt in de dag terug van een fietstocht. We besluiten koekjes te maken (waar ik niet van kan eten door de gluten en lactose). Het is leuk, maar veel vermoeiender dan ik verwachtte. Na de activiteit leg ik me in de tuin in de ligstoel en val ik voor een dik anderhalf uur in slaap. Het mooie weer trekt weg en maakt plaats voor een onweer, bij de eerste donderslag in de verte word ik wakker. We zorgen ervoor dat alle ramen toe zijn voor eventuele regen en daarna bekom ik van de plotse activiteit na een diepe rust. Ik ga nog eens in bad om mijn spieren en gewrichten te ontlasten. Warmte doet wonderen met mijn lichaam. De avond is gezellig. We zitten met heel de familie onder het afdak om het onweer te bewonderen. In de bergen klinkt en ziet het onweer er echt machtig uit.

7-08-2019 
Ik word wakker onder begeleiding van de kletterende regen op het dak. Zoals het weerbericht voorspelde, zal het de hele dag minder weer zijn. Iedereen besluit dan ook een rustdag in te lassen. Samen met papa, mijn neef en mijn nicht spelen we vele gezelschapsspelen. Ik doe dit echt graag, maar voel dat de moeite toch weer heel fel aanwezig is. Tegen de late namiddag doen mijn gewrichten ook weer veel pijn en duikel ik opnieuw voor een dik uur in bad. Nadat mijn lichaam weer terug een normale temperatuur gekregen heeft, keer ik terug naar beneden. Ons gezin en mijn tante haar gezin beslissen over en weer te stappen naar de Mobilhome van mijn tante. Mijn nicht heeft namelijk nieuwe sneakers gekocht die ze graag wil tonen. Na getwijfel of ik dit wel wil doen, stem ik toch maar in. Na een halve kilometer besef ik echter al dat alles pijn doet en nog stijf is van de wandeling 2 dagen geleden. Ik beslis niet op te geven en keer niet terug. Toch heb ik de Mobilhome ook niet gehaald. We waren foutgelopen en moesten heel wat trappen omhoog doen omdat we te laag in de vallei uitkwamen. Tegen het einde ging ik bijna flauwvallen dus heb ik op dat punt gewacht tot de rest terugkeerde. Om de chalet te bereiken, is het laatste stuk van de wandeling bergop, al hangend aan de armen van mijn ouders en met scheenpijn van hier tot in Afrika ben ik dan toch terug geraakt in ons huisje. De rest van de avond heb ik doorgebracht in mijn geliefde zetel.

8-08-2019
Het is een speciale dag vandaag, we gaan moeke haar laatste wens in vervulling brengen en haar uitstrooien in Zinal. Daar werkte ze regelmatig vrijwillig aan de bar van het Intersoc-hotel. Ze was dan 2 weken op haarzelf in de bergen, hier genoot ze altijd zo hard van! Ik vind deze dag heel belangrijk. Daarom had ik de vorige avond ook gezegd dat ik om 9 uur ging opstaan. Natuurlijk slaap ik toch wel net vandaag super lang zeker. Om 10 uur komt papa me wakker maken en ik ben boos. Ik had het nog zo gezegd dat deze dag belangrijk is en nu heb ik slechts een half uur om mij klaar te maken. Eigenlijk was ik niet echt boos op papa, maar ik heb me wel afgereageerd op hem. De emotie was gewoon zo hard aanwezig. Tegen 11 uur starten we onze wandeling en emotioneel ben ik bijgedraaid. Mama heeft mijn haar nog snel ingevlochten en ik voel me terug in orde. De spierpijn van vorige dagen is nog aanwezig, maar niet meer storend. De heenweg is warm en bergop. Na een uur en half wandelen zegt papa me dat we er bijna zijn. Wat een mop, we moeten nog 2 kilometer bergop doen (niet evident met fibromyalgie) Uiteindelijk zie ik dan toch de berghut in de verte. Blijven stappen is de enige trigger in mijn hoofd, hoe traag het ook mag zijn. Wanneer ik aankom, ben ik kapot. Gelukkig is er drinkgelegenheid aan het hutje en kan ik iets suikerrijk bestellen. We zetten ons met de groep aan een steen en hebben een mooi uitzicht op een gletsjer en besneeuwde bergtoppen. Iedereen van de familie strooit moeke hier deels of volledig uit. Ik niet, want ik voel de klik precies nog niet. Na een dik uur uitrusten komt de lunchpauze aan zijn einde en starten we de tocht naar beneden. Ik ga met een deel van de groep langs een kronkelpad. Mama en pepe (mijn opa) nemen de brede weg wegens kniepijn bij het dalen. Ik heb nog even getwijfeld of ik met hun meeging, maar pijn had ik toch al. Ik ben heel blij dat ik voor het kronkelwegje gegaan ben. Ik heb veel mooie plaatsen ontdekt waar ik moeke beetje bij beetje heb vrijgelaten. Na een uur kwamen onze en de andere weg terug samen en vervolledigden we met iedereen de wandeltocht. Ik heb nog een beetje assen bijgehouden om thuis te bewaren. Na de wandeltocht voel ik me verlost, ik ben blij dat de zwaarste taak van deze vakantie voorbij is. Het ging veel vlotter dan verwacht om moeke hier los te laten. Voor we terug naar onze chalet keren, gaan we iets drinken aan het hotel waar moeke altijd werkte. Dit is echt een geslaagde dag, ook al loop ik ondertussen kreupel.

9-08-2019
Uitslaapdag vandaag, er staat nog niets op de planning. Ik ben echter al vroeg wakker. De pijnen hebben me belet van slapen deze nacht. Na een uitgebreid ontbijt beslissen we nog een dag in Zinal door te brengen. Gewoon met de kabelbaan omhoog voor het uitzicht en in het dorp eens gaan minigolfen. Mijn nonkel gaat vandaag parapenten. Eens aangekomen met de kabelbaan, is het al 13 uur. We eten onze lunch. Ook mijn nonkel heeft zijn eerste vlucht achter de rug en besluit nog een keer te vliegen. We spreken af bij de uitgang van de kabelbaan zodat we hem kunnen vragen of het leuk is om hier te vliegen. Impulsief beslissen mijn broer, mijn ouders, mijn tante, mijn neef en ik mee naar boven te wandelen tot waar mijn nonkel zal opstijgen. Mijn nicht en pepe blijven beneden en rusten uit. Ik weet dat ik met deze wandeling grenzen ga moeten verleggen, omdat ik nog afzie van gisteren. Toch begin ik de berg op mijn gemak te beklimmen. Mijn broer stapt vandaag voor de eerste keer mee, normaal gezien fietst hij de tochten die we stappen. Ik ben blij dat ik eens met hem kan wandelen. Boven rusten we uit en dan komen we op ons gemak weer naar beneden tot aan de kabelbaan. De pijn brandt in mijn hele lichaam en ik voel mijn heupen tegenstribbelen. Toch wil ik niet opgeven. Pijn is fijn. Oké, fysiek is dit niet de beste optie, maar ik krijg hier mentaal een enorme boost van! Wanneer we aankomen aan de kabelbaan moeten we nog een half uur wachten tot deze vertrekt. Ik zet me neer en mijn spieren en gewrichten krijgen nu de kans om van hun oren te maken. De minigolf die we nog gedaan hebben was dus best wel vermoeiend. Ochja, ik heb dan toch maar weer een fenomenaal uitzicht gehad. Na een bad waar ik bijna in vervel, ga ik dan ook slapen met kersenpitten om de pijn in mijn linkerheup te verlichten. 

10-08-2019
Het is weer zo een dag. Ik heb slecht geslapen van de pijn terwijl ik MEGA moe ben. Om 9 uur besluit ik dan toch maar uit mijn bed te komen. Tegen dat ik de trap afgestrompeld ben voelt het alsof ik deelgenomen heb aan een triatlon. Ik vraag me af of het eigenlijk meer pijn zou doen als ik mijn gewrichten gewoon amputeer, waarschijnlijk niet op dit moment. Maar ja, wat doe ik dan als het terug beter gaat? Het is zo een raar gevoel, de ene dag lijkt er niets aan de hand, heb ik geen pijn. Ik doe iets leuk en de dag erna miserie. De moeite verdwijnt echter nooit, ik zou zo graag gewoon is een energierijke dag hebben. Niet moeten vechten voor alles wat ik doe, me niet moeten verzetten tegen de uitputting. Gisteren was een mooie dag. Vandaag echter... ik kan mijn hoofd tegen de muur slaan, mijn lichaam van me afrukken. Ik wil zo graag slapen, maar kom er niet toe door de pijn aan mijn heupen. Waarom, vertel het mij, waarom? Ik kon alles vroeger, 5 uur per week intensief turnen, paardrijden, naar school fietsen, ... Momenteel raak ik niet eens van de zetel tot de frigo. Ik hou me wel sterk voor de buitenwereld, maar zou zo graag eens huilen. Het is zo rot dat ik van twee dagen activiteit zo moet afzien. Ik doe toch nog de oefenreeks die de kine me heeft voorgeschreven, maar voor de rest doe ik vandaag niets. Een warm bad is de enige andere activiteit waar ik nog fut voor heb. Deze avond vertrekt het gezin van mijn tante. Mijn neef en nicht zouden graag nog eens koekjes bakken samen. Ik wil niet dat ze ook afzien van mijn moeilijke dag en help met het bakken. Binnenin beetje bij beetje doodgaan, maar ik heb toch weer iets bereikt vandaag. Opgelucht leg ik me 's avonds in bed, de dag is eindelijk voorbij.

11-08-2019
Een nieuwe dag, een betere dag. Na gisteren kan het ook moeilijk anders. Het is weer schitterend weer en vandaag vindt in deze vallei de loopwedstrijd Sierre-Zinal plaats. Het is een bekend evenement en eerst heb ik geen zin om mee te gaan kijken. Omdat ik anders niet veel zal doen, ga ik toch maar eens een kijkje nemen. We stappen tot aan de téléferique en bewonderen boven de lopers. Mama, papa en pepe maken van hieruit nog een wandeling. Jan gaat fietsen. Ik neem de téléferique terug naar beneden en stap naar de chalet. De 2 kilometer die ik nu gewandeld heb zijn genoeg voor mij. Ik breng de rest van de dag door in het zonnetje. Verschillende dutjes later is iedereen terug thuis en kijken we 's avonds nog een film samen. 

12-08-2019
Het is vandaag en mindere dag, ik ben heel moe. Papa besluit toch naar Lac de Moiry te rijden, een stuwmeer op meer dan 2000 meter hoogte. We komen aan in de mist en zien geen hand voor ogen. Wonderbaarlijk trekt de mist toch weg als we 5 minuten daar zijn. Het is hier super mooi. We wandelen over de top van de stuwdam en genieten. Dit is een leuk moment met ons gezin, het enige ook deze vakantie. Pepe is vandaag ergens anders naartoe gewandeld. Na een warm drankje met uitzicht op het felblauwe stuwmeer rijden we via Grimenz naar huis. Dit dorpje heeft een feeërieke sfeer over zich en we shoppen een aantal souvenirs. Eens terug aan de chalet is het toch al 16:30 uur. Papa, Jan en ik spelen een spel en daarna gaan we met z'n vijven uit eten. Uit eten gaan is voor mij altijd moeilijk. Geen enkel gerecht is vrij van alle middelen die ik niet mag eten. Ik bestel een pizza zonder kaas. Gluten en E-nummers zijn dus wel aanwezig. Wanneer we terug zijn aan ons huisje kijkt de rest een film en breng ik mijn avond door op het toilet met tussenpozen waarbij ik beetje bij beetje inpak. Het belangrijkste is natuurlijk dat mijn eten gesmaakt heeft.

13-08-2019
Jan en pepe vertrekken vandaag huiswaarts. Pepe rijdt de route in 2 dagen. Normaal gezien zouden mama, papa en ik hier nog 1 nacht langer blijven. Het huisje is echter helemaal gekuist en het voelt ineens heel eenzaam met ons drieën. We besluiten ook naar huis te vertrekken. Na een lange tocht kan ik nu neerstrijken in mijn eigen bed, ZALIG! 

Het was een geslaagde vakantie met heel wat moeilijke momenten, maar zeker ook hoogtepunten. Ik heb grenzen verlegd en gaf moeke een waardig afscheid. Ontspannen kijk ik terug op familiemomenten die me niet meer gestolen kunnen worden. Ook al zal ik nog een dikke maand moeten recupereren, de herinneringen pakt niemand me meer af.