Vaccinatie, een omstreden begrip

De voorbije dagen schreef ik een open brief aan de Belgische gezondheidszorg, een controversiële brief ook. Ik vind het tijd om mijn stem als chronisch zieke te laten horen over de verplichte vaccinatie van het zorgpersoneel. Het is goed mogelijk dat we van mening verschillen. Zolang het met respect is, sta ik open hierover in gesprek te gaan via mijn contactpagina. Aan alle chronisch zieken die dit lezen, keep your head up, keep your heart strong.

Open brief aan de Belgische regering, de Belgische gezondheidszorg, het overlegcomité en andere belanghebbenden,

Ik ben in shock. In shock na het nieuws mensen verplicht te vaccineren als ze in de zorg staan. Ik hoop dat u de tijd neemt deze brief door te nemen. Ik hoop dat u de tijd neemt niet alleen te lezen, maar ook te verstaan.

Mijn naam is Tine, ik ben 22 jaar en student verpleegkunde. Dit is job van mijn dromen, de job waar ik al vijf jaar voor vecht. Stopt mijn traject op één april? Toen ik zestien was lag ik met een zware hersenvliesontsteking in het ziekenhuis. De miserie is daarna niet meer gestopt. Ik lijd intussen zes jaar aan een chronische ziekte, eindelijk krijg ik terug meer vat op mijn leven. Dit na ontelbare onderzoeken, doktersafspraken en ziekenhuisbezoeken. Twee jaar geleden kon ik NIETS meer. Ik kon mijn eigen haren niet meer wassen, ik geraakte niet meer tot aan de brievenbus, ik kreeg geen hard voedsel meer gekauwd, ik kon niet meer naar school. Alles deed pijn, altijd was ik moe. Vandaag durf ik zeggen dat ik al een heel traject heb afgelegd. Een traject met vallen en opstaan, maar wel met één doel voor ogen. Kunnen functioneren in deze maatschappij.

Het begin van de coronapandemie gaf me angst. Met een verminderde immuniteit en immuniteit verlagende medicatie ben ik een risicopatiënt voor COVID-19. Gelukkig moest ik me niet te veel aantrekken van de sociale isolatie tijdens de lockdown. Mijn leven voelt al wel langer zo aan. Dan kwam er het nieuws van de vaccinatie, mijn mond viel open. Heel mijn behandelteam waarschuwt me voor de gevaren van het vaccin, hoe de effecten op mijn individuele toestand niet bestudeerd zijn. Ik besloot mijn eerste uitnodiging te laten passeren, in de hoop dat er meer antwoorden gingen komen op prangende vragen zoals wat met langdurige effecten, wat met fertiliteit, wat met mij? Antwoorden bleven uit, ook de tweede uitnodiging belandde in de vuilbak.

Ik was blij met de vrije keuze, maar zo vrij is het allemaal niet meer. Onze maatschappij wordt zonder boe of ba ingedeeld volgens coronacertificaat. Mensen kijken naar mij alsof ik op de vuilnisbelt thuishoor. Ze weten niet wat mijn verhaal is, mijn geschiedenis. Ik voel hoe twee kampen elkaar kapot willen maken. De antivaxers enerzijds en de provaxers anderzijds. Van complottheorieën tot een niet gevaccineerd persoon zou moeten rotten op straat, het is triestig gesteld.

Ik blijf bij mijn keuze ondanks alle verwijten, boze blikken en afwijzende woorden, die me trouwens diep raken. Echter ook mijn vrijheid en mijn keuzerecht werden zonet van mij weggekaapt. Wat betekent die laatste zin in ons volkslied nog? Voor vorst, voor vrijheid en voor recht? Wat ben ik daar nu mee als ik mijn recht op vrijheid verlies? Hoe zit het met de wet van de rechten van de patiënt, als ik verplicht een spuit moet laten zetten?

Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal geen antivaxer. Als ik morgen gebeten wordt door een hond laat ik meteen een boosterprik tegen tetanus zetten als dat nodig is. Als IK die keuze maak. Hoe verantwoordt u de verplichte coronavaccinatie? Hoe kan u me zwart op wit zeggen dat ik hier beter mee ben? U kan dat niet. Dus als u me verplicht, nodig ik u uit om voltijds voor mij te komen zorgen. Om mijn post voor te lezen, me te sussen als ik er volledig onderdoor zit, me voor een verplaatsing met de rolstoel voort te duwen, mijn hand vast te houden als ik het nut van het leven niet meer zie, mij te helpen het stoppen van mijn droomstudie te verwerken, mijn gezin te begeleiden als ze zien hoe hun dochter terug wegkwijnt. Daar stond ik, daar wil ik nooit meer staan.

Ik wil blijven waar ik nu sta, als parttime verpleegkundige aan het bed van mijn patiënten. Al mijn energie, en die is schaars, investeren in het betekenen van iets voor anderen. Moet ik daar wekelijks of dagelijks voor getest worden, geen probleem. Maar waar haalt u het lef te zeggen dat ik niet thuishoor in de zorg als ik niet gevaccineerd ben? Waar haalt u het lef me te herleiden tot een percentage zonder mijn verhaal in rekening te nemen?

Gaat u dan ook de ziekteverzekering voor rokers verhogen? Zij liggen al jaren met allerlei problemen op ongeveer elke afdeling in het ziekenhuis. Gaat u dan ook de kostprijs voor fastfood verhogen? Overgewicht en obesitas zijn wereldproblemen. Gaat u dan ook iedereen verplichten om de fiets te nemen? Vervuiling en auto-ongelukken zijn twee belangrijke redenen die de zorg in ziekenhuizen verzwaren.

Maar daar denkt u niet aan, of beter gezegd daar wil u niet aan denken. Het moet allemaal gaan over de doorgedreven vaccinatie. Ik heb niets, maar dan ook echt niets tegen mensen die zich laten vaccineren. Ieder zijn eigen keuze en respect is daarbij cruciaal. Maar wat u nu doet is pakken pakken pakken. Respect is een verloren gegaan begrip. Eerst moest er 75% gevaccineerd zijn, nu verplicht u het zorgpersoneel. Waarschijnlijk zijn binnenkort contactberoepen en leerkrachten aan de beurt om uiteindelijk volledig België te verplichten. Maar wat is het nut? Wat is er gebeurd met het principe 'herd immunity'? Sta me toe u uit te leggen wat het wil zeggen. U vaccineert de gezonden zodat zij ook de zwakken kunnen beschermen. Laat me nu net één van die zwakken zijn. Één van die personen die wel eens zieker kan worden van het vaccin dan van COVID zelf. Akkoord, mijn kans op een intensieve opname ligt hoger als ik corona opdoe. Maar met het vaccin kan het zijn dat ik terugval naar zes jaar geleden. U kan het mij niet aandoen die zes jaar te herbeleven. Daar heb ik simpelweg de kracht niet voor. Het is waar, ik kan niet sluitend zeggen dat dit is wat er zal gebeuren, maar kan u me sluitend zeggen dat het niet zo is?

Dus wordt het eens geen tijd voor verdraagzaamheid? Wordt het eens geen tijd om gelijkheid en respect terug op te nemen als basis? Wordt het eens geen tijd om echte oplossingen te zoeken? Want wat gaat u doen als die minderheid van de zorgverleners zich niet laat vaccineren? Gaat u op zoek naar nieuwe werkkrachten die in deze onderbetaalde en ondergewaardeerde branche willen werken? Want laat ons even eerlijk zijn, een applaus als dank en nu ontslaan worden, dat is niet echt waarderen he? Laat ons even eerlijk zijn, als een zorgberoep geen roeping is, houdt u het niet vol.

Dus beste regering, ik hoop dat ik u kan wakker schudden. Ik hoop dat ik u kan behoeden onze samenleving in te delen op basis van QR-code. Ik hoop dat u de contra-indicaties voor vaccinatie kan uitbreiden zodat niet enkel allergie op het lijstje staat. Want ik sta voor een dilemma. Blijft mijn droomjob een droom of laat ik me tegen medisch advies in vaccineren om die resterende zorgverleners die nog niet gevaccineerd zijn te verminderen. Dit alles met de vraag wat is het nut? Wat als het fout loopt? Wat doe ik dan?

Ondertekend, Tine, chronisch zieke en bezorgde student verpleegkunde.