Tweede afspraak psychologe SOLK

Eindelijk is het zover, de tweede afspraak bij de psychologe in kader van het SOLK-project in UZGent. Ik heb lang gewacht op deze dag. Als dit gesprek gedaan is, zal het hele team samenzitten en bespreken hoe ze mij verder kunnen helpen. 6 september wordt er een behandelplan voorgelegd door de internist. Eigenlijk zijn de fysieke onderzoeken al een tijd geleden gedaan. Mijn laatste onderzoek was begin juni. Als die tijd ben ik al wachtende op een antwoord, maar voor de psychologische zijde ook klaar was, kon ik nog geen afspraak maken.

Ik word binnengeroepen om 10:35h, slechts 5 minuutjes vertraging. Ik ben blij dat de afspraken niet uitlopen, ik moest namelijk vroeg opstaan om de trein te nemen. Eens geïnstalleerd start de psychologe met het overlopen van mijn medisch verslag dat ze na vorige afspraak heeft opgesteld. Dit zal na de afspraak in mijn dossier komen zodat elke arts die met mij in contact komt, een duidelijk overzicht kan raadplegen. Sommige elementen vind ik fout verwoord of niet genoeg vernoemd, door het geheel samen te overlopen kan ik hier mijn zegje over doen. Ik wil vooral dat de darmklachten extra benadrukt worden. Qua mentale toestand is er de voorbije maanden ook veel verbeterd. De extra onderzoeken die intussen lopen, zoals bijvoorbeeld datgene naar endometriose, worden ook toegevoegd aan het verslag.

De psychologe heeft ook de resultaten van mijn slaaponderzoek gekregen en bestudeerd. In mei werd ik daarvoor een nacht opgenomen in het ziekenhuis. Het onderzoek ziet er goed uit. Mijn inslaaptijd is 14 minuten, dit ligt binnen de normaalwaarden. 93% van de tijd dat ik in bed doorbracht, heb ik geslapen. De diepe slaap, die zorgt voor fysieke recuperatie, is ook voldoende aanwezig. Gedurende die nacht heb ik ook een periode gehad waarin ik veel bewoog met mijn benen. Dit ziet de psychologe niet als een probleem aangezien de bewegingen niet leiden tot wakker worden of verandering van slaapdiepte. Slaapapneu werd ook uitgesloten. Slaapapneu is een aandoening waarbij een persoon 's nachts stopt met ademen voor een bepaalde periode. Dit zorgt voor een verstoord slaappatroon en zuurstoftekort wat vermoeidheid veroorzaakt. Vooral snurkers hebben last van slaapapneu. De dutjestest, die volgde op mijn slaaponderzoek, geeft ook geen afwijkende waarden. Tijdens elk dutje heb ik even geslapen, maar niet zo lang. De eerste keer 12 minuten en alle andere keren 1 minuut. Dit zijn wederom normale waarden.

Vervolgens overloopt de psychologe de eerder ingevulde vragenlijsten met mij. Deze had ik bij vorige afspraak meegekregen. De vrouw besluit uit deze lijsten dat er geen depressie of tekens van de moed opgeven terug te vinden zijn. Wat wel matig verhoogd is, zijn angst en fysieke pijn. Angst slaat terug op de gedachten waarbij ik ervoor vrees dat er geen oplossing gevonden wordt, net zoals de angst om niet meer terug beter te worden. Hierin kan ik mezelf wel vinden. Fysieke pijn is natuurlijk aanwezig, daar hoef ik geen test voor in te vullen. Mijn coping met de pijn is goed. Coping staat voor de manier waarop je met een probleem omgaat.

Tot slot heeft de psychologe het nog over factoren die mijn moeheid en pijn in stand kunnen houden of verergeren. Blijven liggen in bed, is de grootste factor. Echter sinds vorige afspraak bij haar volg ik het slaapschema op en ga ik meteen uit bed als ik wakker word. Op deze manier associeer ik mijn bed met slapen in plaats van ziek zijn algemeen. Ook de angst om te bewegen, die ik vorige afspraak nog had, is een versterkende factor voor zowel pijn als moeheid. Intussen helpt de kinesist met een geleidelijke opbouw van mijn beweging en spierkracht. Dit zeg ik haar dan ook. Ik heb al sinds vorige afspraak met haar (6 juni) een ander slaappatroon, ik verplaats me van mijn bed naar ergens anders als ik wakker wordt, probeer overdag geen dutjes meer te doen, zorg ervoor dat ik elke dag toch in de mate van het mogelijke beweeg, .... Ik geloof zeker dat bepaalde psychologische factoren een somatisch (lichamelijk) symptoom in stand kunnen houden, maar wat de psychologe nu zegt, slaat naar mijn mening echt nergens op. Ze vertelt me dat ik nog niet lang genoeg dit ritme in mijn leven toepas om te bepalen of mijn moeheid en pijn door deze factoren kunnen verminderen of verdwijnen. Mijn stoppen slaan door. Al 4 jaar ben ik moe, al 1 jaar heb ik onophoudelijk pijn. Als de moeheid in de hand gewerkt zou worden door een onregelmatig slaappatroon, had ik dit wel al geweten. Ik was al moe in het middelbaar, toen ik vaste slaapuren en elke dag een gezonde portie beweging had. Mijn moeheid werd erger. Ik volg nu haar schema, en toch blijft de toestand achteruitgaan. Als deze factoren een rol speelden, zou ik dit toch al moeten voelen en tenminste niet meer verder achteruitgaan? Ik wil oplossingen en een behandeling, geen slaapschema en beweging die over een half jaar beoordeeld worden. Ik ben het afwachten en proberen kotsmuug en begin te wenen. De psychologe begrijpt dat het moeilijk is voor mij om zo lang op zoek te zijn zonder een antwoord. Ze ziet ook in dat ik met een probeersel niet meer gediend ben. Ik ben kwaad omdat er niemand me kan zeggen waarom mijn lichaam niet wil meewerken. Niet op de psychologe als persoon, maar wel op ons gezondheidszorgsysteem. Als je geen algemene aandoening hebt die in een vakje past, sta je nergens. Waarom? De vrouw heeft hier geen antwoord op. Ze betuigt nog maar eens haar medeleven en rond dan de afspraak af. Ik voel me momenteel erg onbegrepen en alleen in deze wereld. Gelukkig kan ik een goede vriendin en mijn papa bellen. Opgeven doe ik niet, want dan is de strijd pas echt verloren. Blijven zoeken, blijven spartelen, tot ik er ben!