Stage en ziek zijn, een aparte combinatie

07-07-2020

Chronisch ziek zijn en toch studeren, het geeft me de nodige uitdaging. Sommigen weten het, anderen niet, maar ik volg de opleiding tot verpleegkundige. Dat dit een fysiek zware job is, moet ik niet vertellen. Toch wil ik hier 100% voor gaan. Net omdat er veel mensen rondlopen die, net zoals ik, hopeloos op zoek zijn naar een oplossing voor hun probleem. Ik wil die mensen bijstaan en steun bieden. Met inzicht in de situatie, omdat ik er ook deel van uitmaak. Het is een roeping die ik niet van me af kan zetten. De grootste uitdaging aan deze droom is echter de studie doorkomen. Ik heb enkel stages die met voltijdse tewerkstelling worden aangeboden. Ik kan niet kiezen voor een 4/5 of parttime stage. Daarnaast is het weekendwerk en het shiftsysteem ook niet weg te cijferen. 

De voorbije 5 weken werkte ik op een geriatrische dienst. Zwaar, maar het is me wel gelukt. Ik had angst voor de haalbaarheid op fysiek vlak en corona die nu meer dan ooit aanwezig is. Met mijn lage immuniteit ben ik een hoogrisicopatiënt, in een ziekenhuis gaan rondtoeren is dus niet de gezonde optie. Nog jaren in huis opgesloten zitten tot er een goed vaccin bestaat, is echter ook geen oplossing. Ik zal ook niet al eerste in de rij staan bij een nieuw vaccin. Het spul zit vol rommel dat misschien wel help tegen covid, maar de rest van mijn lichaam kapot maakt. 

Wat de stage betreft, ik heb elke dag kunnen werken. Ik had wel al voorzorgen genomen en mezelf op het hart gedrukt te stoppen als ik me overzette. Gelukkig zijn al deze zorgen niet uitgekomen. De eerste 9 dagen waren het zwaarst. Ik had alleen maar vroege shiften en stond dus op om 4:45 uur. Zolang ik op de afdeling was, ging het met de moeite. Eens thuis plofte ik neer in de zetel en rond half 9 ging ik slapen. Hoewel ik tijdens de stage moe was, voelde ik wel degelijk het verschil die de hormoontherapie teweeg brengt. Ik ben nog lang niet de oude, maar ik kan terug werken! Ik ben zo trots op mezelf terwijl ik dit neerschrijf. Het voorbije jaar was zwaar, pijnlijk en vermoeiend. Toch werpen al die consultaties, onderzoeken en pillen eindelijk hun vruchten beetje bij beetje af. Na 5 jaar ononderbroken zoeken krijg ik terug wat vat op mijn leven, kan ik meer dan de brievenbus openen. Het is geen dagelijks dit OF dat verhaal meer, soms kan ik als eens dit EN dat doen. 

Voor mij was deze stage de ultieme uitdaging. Als dit niet lukte, wist ik ook wel dat de richting niet haalbaar is. Hoewel ik later nooit voltijds zal werken, omdat ik hier anders aan kapot ga, weet ik nu zeker dat ik zal doorzetten om toch verpleegkundige te worden. Het is gewoon wat ik moet doen. Een zware strijd, dat wel, maar met volle goesting. 

Dus, lieve medezieken, opgeven is geen optie. Het lijkt een eindeloze zoektocht en je staat soms met je rug tegen de muur. Toch is al dat zoekwerk het uiteindelijk wel waard. Niet omdat je terug zal zijn zoals voor de ziekte. Wel om hiermee, in de mate van het mogelijke, te kunnen leven. Om te leren gaan met de theorie dat je nooit meer op full speed zal geraken, maar het toch niet helemaal verloren is. Chronisch staat nu eenmaal voor het feit dat het niet meer zal verdwijnen. En ook al is het o zo moeilijk, we moeten dat ziek zijn aanvaarden, beschouwen als een deel van ons. Om misverstanden te voorkomen, dit is niet hetzelfde als je erbij neerleggen. Hoofddoel blijft te zoeken naar een oplossing, houvast of hulp. Deze wens ik jullie van harte toe! 

© 2023 Chronisch onzichtbaar ziek - persoonlijke blog 
Mogelijk gemaakt door Webnode
Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin