Opvolging fidlab-arts

Long time no see, maar hier ben ik weer met een update van de voorbije periode. Ik ben intussen nog 2 keer naar mijn fidlab-arts geweest.

3-03-2020
Zoals in eerder blogbericht vermeldt, heb ik een nieuwe specialist gecontacteerd. Na zijn aanbevelingen, namelijk de hormoontherapie en ondersteuning van mijn maag-darmstelsel, wil ik weten wat de fidlab-arts hierover denkt. Hij is akkoord met de aanpak. Wanneer ik hem vertel dat de specialist me zei dat ik al binnen de week effect kon voelen, komt hij tussen. Ik pak reeds 2 weken de nieuwe medicatie en voel nog geen effecten. De dokter zegt dat dit kan, niet iedereen ondervindt positieve effecten van hormoontherapie. De oorzaak die hij hieraan koppelt, bestaat uit 2 hypothesen. Ofwel neemt mijn lichaam de hormonen niet op, ofwel komen de hormonen wel in mijn bloedbaan, maar worden ze niet opgenomen ter hoogte van 'het doelwit'. Ik vertel hem dat ik sinds de start van de nieuwe therapie veel zweet, maar het eigenlijk overal koud heb. Dit wijt hij aan het feit dat die therapie wel iets wil doen in mijn lichaam, maar mijn lichaam niet weet wat aan te vangen met de hormonen. Er zit een soort blokkade op de overdracht van energie. 

Mijn fiblab-arts stelt dus voor om de hormoontherapie zeker te blijven nemen. Pas na een goede 3 maanden kan ik zeggen of het iets doet of niet. Intussen zal hij de neuraaltherapie verderzetten om mijn darmen zo goed mogelijk te ondersteunen. Zoals tijdens de vorige afspraak werd gespeculeerd, zal hij nu ook op de lever beginnen werken. Mijn darmen zijn stabiel waardoor de volgende stap (eindelijk) mogelijk is. Ik ben blij dat 'stap 1' van mijn genezingsproces voltooid is. 

Natuurlijk blijft mijn immuniteit nog steeds een heikel punt. Corona is net opgedoken in Italië en er zijn al 2 gevallen in België bekend. De crisis is aan zijn startpunt en de dokter zegt dat ik me nog geen zorgen moet maken. Gewoon mijn handen zoals altijd goed wassen en de standaard maatregelen die ik al neem blijven toepassen.

24-03-2020
De corona-pandemie is fel uitgebreid en intussen zit ik bijna 2 weken in 'quarantaine'. Sinds ik niet meer naar school mag door het virus, ben ik alleen nog buiten geweest voor mijn dagelijkse wandeling. Mama doet de boodschappen en gaat naar de apotheek. Mijn afspraken bij de kinesist, osteopaat en huisarts heb ik allemaal 'on hold' gezet of zijn afgebeld. Sinds mijn vorige afspraak bij de fidlab-arts is er veel veranderd. Ik heb echt schrik voor het virus. Dit omdat mijn immuniteit niet optimaal is en ik net beter word. Ik kan aan mijn gezin niet goed verwoorden wat het eigenlijk met me doet. De angst wordt steeds feller en feller waardoor ik niet meer bij de rest in de zetel zit, vaak alleen naar mijn kamer ga, ... Het brengt veel stress met zich mee. Dit werkt in op mijn slaappatroon en op mijn maag-darmstelsel. 

Alsof dit alles nog niet volstaat, is mijn oma heel plots overleden. Ze was een prachtige vrouw, nog volop in de fleur van haar leven. Op amper 12 uur bezweek ze aan een ernstig longembool. Het is raar iemand te verliezen in deze tijd. Ik mag niet eens naar mijn opa om samen te rouwen, mijn papa heeft zijn mama niet meer kunnen bezoeken in het ziekenhuis en knuffelen kan ik ook al vergeten. Natuurlijk heerst er dan ook nog eens de schrik om elkaar corona te geven. Ik ben dus blij dat ik vandaag naar mijn fidlab-arts mag. Overmorgen is de begrafenis en ik wil weten of ik veilig kan gaan.

Ik wacht in de auto tot de arts me komt halen, dit hebben we reeds via mail afgesproken. Eens geïnstalleerd, begin ik over de paniek die me in zijn ban heeft. De dokter begrijpt mijn bezorgdheden, maar drukt me op het hart dat social distancing en hygiënemaatregelen voldoen om naar de begrafenis van mijn oma te gaan. Ik moet mijn gezond verstand gebruiken en kritisch nadenken. De arts denkt niet perse dat ik zal overlijden moest ik corona krijgen. De ziekte zal wel lang duren (tot zelfs 6! maanden) en alle progressie die ik nu geboekt heb ongedaan maken. Om deze reden zal ik ook mijn stage verpleegkunde niet kunnen starten. Eigenlijk wist ik ook al wel dat dit niet haalbaar is, maar toch blijft het spijtig. Na een jaar thuiszitten is nog eens een periode erbij niet bepaald vrolijk nieuws. Maar ja, de gezondheid gaat voor op alles. Ik heb hier zo hard voor moeten knokken dat ik dit niet ongedaan wil maken door een emotioneel gestuurde keuze. Op zich moet ik toch nog lang werken. Een half jaar extra studeren zal nog wel lukken. Klein lichtpuntje is wel dat ik nu terug voldoende tijd heb om mijn theorie (die loopt van 3 maart tot 30 maart, 4 weken dus) grondig te bestuderen.

Na de geruststelling krijg ik nog een dosis neuraaltherapie. Van de hormoontherapie merk ik nog geen effect op mijn vermoeidheidsprobleem, maar ik kan precies wel meer inspanning verdragen. Gaan wandelen is bijvoorbeeld geen verschrikkelijke opdracht meer, maar iets waar ik stilaan van kan genieten. Natuurlijk doet het goede weer ook veel.