Op een 2023 met meer zelfliefde

Bijna vijf maanden alweer sinds ik mijn eigen blog bezocht. Vijf bewogen maanden waarin ik veel bereikte, veel twijfelde en met oog in oog stond met mezelf. Het waren heftige maanden, moeilijke maanden, leerrijke maanden. Het allerbelangrijkste, maanden waarin ik weer wat beter leerde omgaan met mijn vermoeidheid, met de uitdagingen die de omgeving me dagelijks voorschotelt en met de zoektocht naar mezelf naast het ziek zijn.

Laat me starten bij het punt waarmee ik vorig blogbericht eindigde: de totale lichamelijke uitputting. 3 oktober, de dag voor mijn eerste eindstage van 14 weken in het niercentrum. Ik weet geen blijf meer met mezelf, wat is er toch aan de hand? Ik voel me verschrikkelijk, zo ziek als het moment waarop ik mijn studies stopzette. Haren wassen, eten, de brievenbus gaan leegmaken, alles was een strijd. Ik kon niet meer, ik was volledig op. In paniek belde ik naar mijn nieuwe homeopaat, hoe moest ik ooit beginnen aan mijn stage?! Ik wou niet opgeven, niet zo dicht tegen de eindmeet. Gelukkig mocht ik meteen op afspraak komen. Wat mijn homeopaat aantrof was een hoopje ellende. Fysiek te uitgeput om me recht te houden, mentaal uitgeput van al de onzekerheid over mijn stage. Ik probeerde uit te leggen hoe ik me voelde, maar eigenlijk waren er geen woorden nodig. Ik kreeg vrij snel een homeopathisch middel voor instant meer energie. Één pilletje in zeer sterke vorm en dan zes pilletjes met hetzelfde middel in lagere dosering. Ik was nog niet buiten en nam het eerste pilletje al in. Er moest verandering komen, snel. De dokter had me gezegd dat ik ofwel meteen een enorme energieboost ging krijgen, ofwel over een tweetal weken lichte beterschap kon voelen. Natuurlijk hoopte ik op het eerste scenario, maar had er wel al min of meer vrede mee genomen als ik mijn eerste week stage niet kon starten. Eigen gezondheid eerst, ook al is dat soms o zo moeilijk. Toen de wekker 4 oktober afging, voelde ik het meteen, beterschap! Ik haalde opgelucht adem, eindelijk een betere dag. Met een gelukzalig gevoel vertrok ik richting stage.

De eerste weken stage verliepen vlot. Ondanks de brainfog leerde ik snel bij en kon ik me overdag vrij goed wakker houden. Ik verwachte me aan een terugval na de plotse energieboost, maar die bleef gelukkig achterwege. Natuurlijk gingen de dagen voorbij met ups en downs, maar ik voelde me terug bij levenden, dat is wat telde. Na de eerste maand stage voelde ik me vrij goed. Ik kreeg mijn leven rond met 80% werken, eten maken, wekelijks eens met iemand afspreken en voldoende slapen. Het gaf me echt een kick om me gewoon oké te voelen. Niet supergoed, maar wel levend. Ik kon het aan, mijn lichaam kon het aan. Net tijdens deze goede periode kwam ik oog in oog te staan met mijn droomjob, precies of het moest zo zijn. Ik solliciteerde voor een job op de NICU, afkorting voor neonatal intensive care unit. Dit is de intensieve zorgen waar baby'tjes tussen de 0 en 28 dagen worden opgenomen, bijvoorbeeld door prematuriteit, een ernstige ziekte of problemen tijdens de bevalling. Na mijn diagnose van een chronische ziekte heb ik al zoveel doelen moeten bijstellen, zoveel dromen moeten laten varen, maar de droom om een verpleegkundige te worden heb ik nooit losgelaten. Tijdens mijn stage op de NICU was ik vanaf de eerste seconde overtuigd dat dit mijn werk zou worden. Toen ik de vacature zag staan ben ik er dan ook meteen voor gegaan. Amper twee weken na mijn sollicitatie kreeg ik het goede nieuws te horen: 'Je bent aangenomen voor de functie van verpleegkundige op neonatale intensieve zorgen'. De ontlading na deze woorden was enorm, ik begon te wenen van geluk aan de telefoon zelf. De roze wolk is groot. Mijn droom komt uit, wauw. Ik heb de afgelopen jaren vaak in vraag gesteld of mijn ziekte en een job als verpleegkundige wel combineerbaar zijn. Het is niet in woorden te omschrijven hoe het voelt om dan die droomjob op die droomafdeling te kunnen bereiken. Ik hoop dat de chronisch zieke lezers hier hoop uit kunnen putten, ondanks hoe uitzichtloos en verbittert onze ziekte soms aanvoelt.

Met mijn toekomstige job in het achterhoofd vind ik het natuurlijk nog belangrijker om mijn laatste jaar aan de hogeschool in juni af te ronden. Ik voel me klaar om het student zijn achter me te laten, een leven op te starten en dat zo normaal als mogelijk te leiden. Mijn probleem met dromen is dat ik wel eens overmoedig wordt. Naast mijn stage begon ik samen met papa te kijken naar vastgoed, een betaalbaar appartement in Leuven. Wat begon als een spannende nieuwe stap eindigde in een uitputtingsslag. Stage, mijn bachelorproef, een eigen appartement zoeken, ... het was gewoon te veel. Te veel stress, te veel energie. De roze wolk van mijn vast contract maakte plaats voor een kluwen van zorgen, emotie en onzekerheid. Toen ik ook fysiek steeds meer begon te lijden onder de vermoeidheid besloot ik de zoektocht even on hold te zetten, te genieten van wat ik wel heb. Spijtig genoeg verliep dit niet zo vlot als gedacht. Normaal ben ik de genieter van kleine gelukskes, zoals een mooie zonsopgang of de geur van lekker eten. Nu ging het niet.

Ik ben de laatste drie maanden heel fel in contact gekomen met mezelf, met emoties die ik al jaren verdrongen had en door de therapie en homeopathie terug naar boven kwamen. Het was een mentale hel, met natuurlijk bijkomend een uitputtingsslag voor mijn lichaam. Ik ben weer eens doodmoe geweest met immuniteitsschommelingen en maag-darmproblemen. Ik kreeg die glimlach op mijn gezicht nog maar moeilijk gefaket. Het viel een aantal collega's op stage wel op, maar ik kon er niet over praten. Er gebeurde zo veel, er kwamen zoveel emoties naar boven. Ik heb gehuild, gehuild en nog eens gehuild, enorme angst en schuldgevoelens ervaren, geschreeuwd en boos geweest. Nu het sinds de jaarwisseling beter gaat, merk ik op wat traumaverwerking eigenlijk vraagt van een persoon. Ik heb nooit expliciet trauma's benoemd op de therapie, maar naar boven gekomen zijn ze zeker. Het was heel moeilijk om hiermee om te gaan, ik voelde me opgelucht maar ook angstig, blij maar ook intens verdrietig. Ik heb mijn hoogsensitiviteit jaren genegeerd en zo ver mogelijk weggepropt, maar de laatste maanden kom ik terug dichter bij mezelf. Het is heel raar om heel die rollercoaster aan emoties opnieuw waar te nemen, binnen te laten komen. Ik ben blij dat ik de muur rond mij afbreek, maar wat een heftig proces is me dit. 

Ook vandaag is het moeilijk om mijn emoties te reguleren en anderen hun emoties niet over te nemen. Ik vergelijk mezelf met een spons. Ik zuig elke emotie in de omgeving op om zo de anderen ervan te ontlasten. Het is enorm uitputtend voor mijn lichaam, maar ik weet niet goed hoe ik mijn 'spons-zijn' afzet. Ofwel kom ik over als een eigenwijs persoon zonder empathie, wat me enorme schuldgevoelens geeft, ofwel sta ik zo scherp dat ik schrik krijg van mijn eigen kracht. Inderdaad kracht. Ik ben ervan overtuigd dat mijn hoogsensitiviteit veel voordelen kan bieden en wil mij er niet meer van afsluiten, maar ik heb nog een weg af te leggen wat hier juist mee omgaan betreft. Veel mensen begrijpen niet goed wat het is, dat is ook niet nodig. Ik begrijp het zelf nog niet na 23 jaar. Gelukkig kan ik rekenen op mijn behandelteam, mensen die het beste met mij voorhebben en me ondersteunen in het omarmen van mezelf.

Ik besloot om 2023 te starten met het goede voornemen om meer zelfliefde te hebben. Ik wil mezelf de tijd gunnen om te ontdekken wie ik echt ben, mijn chronisch ziek zijn nog meer te accepteren. Luisteren naar mijn lichaam, dat staat nu op de voorgrond. Wat lukt, lukt. Wat niet lukt, lukt niet. Als dat betekent last minute een etentje afzeggen, is dat maar zo. Ik ben er klaar mee mezelf te straffen als het niet goed gaat, want ondanks alles blijft mijn lichaam toch proberen om te overleven en mij recht te houden. Ik wil trachten om elke emotie te laten zijn, ook als dat een paniekaanval, enorm schuldgevoel of intense woede is. Ik ben klaar met het verstoppertje spelen met mezelf, emoties zo fel weg te proppen dat ze er niet meer lijken te zijn. Want trust me, emoties gaan niet zomaar even weg als je ze onderdrukt. Hoe beter ik mijn lichaam leer begrijpen, hoe groter de kans dat ik mijn vermoeidheid, immuniteit, hormonen en maag-darmproblemen onder controle zal krijgen. Beste lotgenoten, ik wens jullie ook de kracht toe om bij jezelf thuis te komen en jezelf te leren begrijpen, chronische ziekte inclusief. Het is angstaanjagend en het overvalt, maar ik ben er zeker van, het is het meer dan waard ook!