Nieuwe dosis neuraaltherapie

Vandaag heb ik opnieuw afgesproken met mijn fidlab-arts. Normaal doe ik dit met vier weken tussentijd, maar ik voelde dat ik sneller opvolging nodig heb.

Ik begin aan mijn uitleg over de voorbije weken. Vorige keer is de neuraaltherapie met één middel toegepast en moest ik het andere als zuigtablet innemen. Dit omdat ik abnormaal fel reageerde op de therapie. De nieuwe aanpak doet goed zijn werk. Ik ervaar nog steeds de positieve effecten op mijn maag-darmstelsel. Echter lig ik nu geen week tegen de grond als een vodje.

De vermoeidheid is een ander verhaal, op dit vlak ben ik sterk achteruitgegaan. Ik ben bijna zeker dat dit komt door het continue werken voor school. Eigenlijk moet ik me elke dag opnieuw overzetten en dan nog krijg ik maar 10 pagina's geleerd. Vergeleken met de 50 pagina's die ik vroeger aankom een groot verschil dus. Ik ben nu al sinds 14 oktober, de eerste dag dat ik terug naar school ging, bezig op karakter. Maar de energie die ik erin moet steken is immens. Het slaapschema van UZGent kan ik niet meer goed opvolgen, ik val achter mijn boeken gewoon in slaap, ik slaap slechter dan normaal en ik ben MOE MOE MOE. Het is verschrikkelijk. Door de vermoeidheid kan ik ook steeds minder goed mijn emoties bedwingen, waardoor ik vaak in wenen uitbarst. Verder doet mijn hele lichaam pijn, elke prikkel is te veel en mijn systeem begeeft het. 10 januari heb ik mijn examen, dus ik wil niet opgeven. Ik ben zo hard aan het vechten voor deze richting. Ik ga doorzetten. De arts begrijpt mijn beslissing, maar maakt zich zorgen. Hoe zal ik ooit goed functioneren als verpleegkundige met vroege, late, nachten, ... Ik heb hier ook al veel over nagedacht, maar ben ervan overtuigd dat ik beter zal worden. Ik hoef ook niet fulltime te werken. In ieder geval, zorgen voor later. Hiervoor kan ik nu toch mijn energie niet gebruiken.

Ik bespreek ook het hormonale verhaal dat ik eerder met mijn huisarts voerde. De fidlab-arts vindt het ook goed dat ik overstap op een vaginale ring. Als dit ook niet mijn ding is, kan ik nog terugvallen op een spiraal.

Na mijn hele uitleg, krijg ik opnieuw neuraaltherapie. Wegens succes met één middel via inspuiting en één middel via zuigtablet past hij dezelfde methode toe. Ditmaal niet alleen in mijn buikregio, maar ook ter hoogte van mijn maag en rechtstreeks in mijn bloed. De inspuitingen abdominaal doen veel pijn. Gelukkig is het aanprikken van mijn ader gemakkelijk en voel ik hier minder van. Na de therapie blijf ik nog even liggen. Ik ben duizelig en heb het gevoel dat ik zal flauwvallen. De dokter verzekert me dat dit een normale reactie is op het middel in mijn bloedbaan. Binnen de 5 minuten zou dit moeten minderen. Gelukkig heeft hij gelijk en zit ik een paar minuten later terug aan zijn bureau.

Ik praat ook nog over de thuissituatie. Mama leeft erg mee met mijn probleem. Soms zelfs te veel van het goede. Ik snap dat wel hoor, iedereen heeft graag een gezonde dochter. Zonder haar had ik ook minder ver gestaan dan nu. Ik ben haar immens dankbaar voor alle kansen en steun die ik krijg. Soms heb ik echter liever dat ze gewoon zwijgt. Vooral als ze zegt dat ik nieuwe dingen moet proberen of ze met een mogelijke diagnose komt aanhollen. Ik ga geen 20 verschillende dingen tegelijk doen want dan weet ik niet meer welke behandeling effect heeft. Ik zit nu al aan de limiet van dokters vind ik. Mijn mama heeft ook afgesproken met de dokter om haar bezorgdheden te delen. Ik heb dit aan haar gevraagd omdat ik alle lading niet meer kon dragen. Op den duur durf ik me niet meer slecht te voelen want dan is ze ongerust. De arts stelt voor om naar een therapeut te gaan die aan familieopstelling doet. Ik weet niet wat dit inhoudt. De arts vertelt me dat dit banden weergeeft binnen de familie en hoe hier het beste uit gehaald wordt. Het is een rare vorm van therapie, maar in mijn situatie het proberen waard. Ik beslis bewust om geen verdere info op te zoeken, maar ga wel een afspraak maken. Ik zal het dan allemaal wel op me laten afkomen en ook jullie inlichten.