Mijn herval als rollercoaster

Het is weer even geleden sinds ik hier liet weten hoe het met me gaat. Toen ik mijn laatste blogbericht postte, begon ik net aan het laatste lesblok binnen mijn opleiding tot verpleegkundige. Ik had zelf voor deze theorie gekozen, een keuzeminor in de pediatrie en neonatologie (kinderen en pasgeborenen). Hoewel het domein me enorm lag, heb ik afgezien. Gelukkig had ik vrij weinig fysieke lessen en kon ik de online lessen zelfstandig plannen. Het vergemakkelijkte de combinatie met mijn herval. 

Vandaag heb ik net mijn tweede rustweek afgerond. Hoognodig na het overzetten de voorbije weken. Zowel mijn dokter, osteopate als therapeute merken hoe mijn zenuwstelsel, immuniteit, maag-darmstelsel en gewrichten in de klappen delen. Ik ben me fel bewust dat ik te diep ging tijdens de lesweken om alles tot een goed einde te brengen. Gelukkig mag het resultaat er wel zijn. Het herval zelf, dat is wat anders. Een echte rollercoaster! Extremen komen en gaan met vlagen. Natuurlijk is de vermoeidheid altijd van de partij. Ik voel me eigenlijk naar analogie met het post-COVID syndroom. De ene moment lijkt alles goed te gaan, maar dan komt er weer een periode opzetten van TOTALE uitputting. Ik krijg dan vaak de vraag waarom ik niet wat vroeger ga slapen. Net dat is het probleem. Ik ben moe, maar niet echt slaperig. Eerst staar ik uren naar het plafond, ondanks het doodmoe zijn. De slaap die ik daarna krijg is gevuld met rare, levendige dromen en wakker schrikken. 

De huisarts vermoedt dat mijn klachten veroorzaakt worden door schommelingen binnen mijn zwak immuunsysteem. Hij stelt het voor als een weegschaal die geen evenwicht vindt. De ene keer neigt de weegschaal te veel naar de ene kant, de andere keer is er op het andere schaaltje weer iets te veel gewicht bijgelegd. Balans is momenteel een utopie. Mijn immuunsysteem doet eerst aan laattijdig reageren, waarna het bij reactie te lang in die alerte toestand blijft.

Ik moet toegeven dat ik de voorbije periode al een paar keren aan opgeven dacht. Dat stomme dieet geeft me nog steeds geen normaal stoelgangpatroon, ik heb regelmatig pijnen en over de vermoeidheid kan ik maar beter niet beginnen. Het is soms een hel om te leven in zo een onzekerheid. Ik heb geen flauw benul waar het steeds opnieuw fout loopt. Hoe komt het dat ik me uit het niets twee dagen onoverwinnelijk voel om dan tegen 120 km/uur tegen een metersdikke betonnen muur te knallen? Gelukkig is er net een periode met mooi weer gepasseerd. De warmte en straling van de zon gaven mijn gewrichten een boost. Ik had amper last die eerste warme en droge dagen. Natuurlijk heeft mijn lichaam een aanpassingsmechanisme om me te pijnigen. Ochja, het zal blijven tot in de eeuwigheid vrees ik. Ermee leren leven is de boodschap. Moest een van mijn mede-lotgenoten me hierbij kunnen helpen, al is het maar half, je mag me altijd contacteren! Waar mijn motto normaal luidt 'Hoofd naar boven, borst vooruit', voel ik me momenteel een miserabele patattenzak met momenten. Soms maakt het me zo boos dat ik niets terug krijg voor alle liefde en mogelijkheden die ik mijn lichaam geef. Gelukkig kan ik regelmatig langsgaan bij mijn behandelteam. Ze blijven aanmoedigen, helpen en ondersteunen. Ook mijn geweldige broer en ouders staan mij bij. Het is echt broodnodig deze dagen.

Misschien is dit blogbericht wel korter dan gehoopt voor sommigen, zeker na bijna twee maanden radiostilte. Vergeef het me, ik heb momenteel niet de fut om veel tijd achter mijn computer te spenderen. De belangrijkste focus is momenteel om mijn immuunsysteem in balans te krijgen. Bloed, zweet en tranen kost het, maar het is wat het is. Een aantal weken geleden overheerste boosheid ten opzichte van het vaccin. Nu ben ik in een periode van overgave gekomen. Ik kan zweren dat ik geen vaccin meer laat zetten, maar dat lost mijn problemen nu niet op. Ik kan me nog zo veel opwinden als ik wil, het is pure tijdverspilling omdat ik energie steek in iets waar ik geen invloed op heb. Ik kan dit nu mooi en simplistisch typen, maar de realiteit was toch wat anders. Eerst wilde ik het niet beseffen en daarna was loslaten ook geen gemakkelijke. In overgave gaan aan wat ik meemaakte, voelde als opgeven. Nu weet ik dat het betekent dat ik verder ga en er het beste van maak, ook al is het beste soms het einde van de dag. Dus iedereen die dit leest, ziek of niet, laat dingen die je niet kan beïnvloeden zijn wat het is. Leer blij te zijn als het regent, want als je niet blij bent regent het ook ;).