Moeilijke periode
Zoals trouwe lezers van mijn blog waarschijnlijk gemerkt hebben, ben ik een tijdje offline geweest. De laatste weken voelde ik me verschrikkelijk. Hoewel ik mentaal al veel sterker in mijn schoenen sta, kreeg ik een serieuze emotionele klap. Ik voel me nu terug sterk genoeg om verder te schrijven over mijn ziekteproces. Er zijn dus ook een aantal afspraken van de voorbije maand nu pas toegevoegd aan mijn tijdlijn.
Er is de laatste weken heel wat verandering op me afgekomen. Het falen van het traject in UZGent met de zoektocht naar nieuwe therapieën, de heropstart met school en de start met mijn nieuwe pil.
Dat laatste is ook de druppel geweest die de emmer deed overlopen. De endometriose in combinatie met mijn nieuwe pil gaf hormonaal heel wat disbalans. Ellendig voelde ik me, ik had al lang niet meer zo een intense pijnen ervaren en mijn vermoeidheid schakelde nog een verzet hoger. Ik wist niet meer waar kruipen en mijn ziekte kreeg me steeds meer in de hand. Normaal heb ik nog een klein beetje controle over mijn toestand, maar ik wist niet waar ik ditmaal in gesmeten werd. Mijn fysieke toestand en de machteloosheid die hiermee gepaard ging, maakten me mentaal kapot. Dagen aan een stuk kon ik mijn tranen niet bedwingen, vaak weende ik zelfs zonder een aanwijsbare reden. Gewoon wenen, omdat dit het enige was dat nog opluchtte. Ik ben nu een kleine maand verder en de nieuwe pil begint zijn effecten te tonen (de pil zelf neem ik nu 2 weken). De emotionele hoogte- en laagtepunten worden iets minder extreem en ik krijg het gevoel dat ik terug meer ademruimte heb. De pijn en vermoeidheid zijn nog altijd van de partij, maar ik herontdek mijn innerlijke strijdlust.
Verder is een nog een belangrijke verandering betreffende mijn ziekteproces, de heropstart met school. Eind augustus kregen mijn ouders en ik een e-mail van de federale overheid. Hierin stond dat ik terug naar school moest, omdat ik anders het recht op mijn kindergeld verloor. Omdat ik geen statuut heb van chronische ziekte (het zit namelijk tussen mijn oren ...), zal ik minstens 27 studiepunten moeten opnemen. Dit is net iets minder dan een halftijds academiejaar. Ik heb alles reeds tot in de details geregeld met mijn trajectcoach begin september. 14 oktober start ik met een theoretisch domein dat loopt tot 15 november. In totaal volg ik vier weken les, met pal in het midden een week herfstvakantie. De herfstvakantie wordt enkel gegeven op de hogeschool en ik zal deze echt kunnen gebruiken als recuperatieperiode. Het examen vindt plaats in januari. Begin maart start ik opnieuw een theoretisch domein, hierbij zal ik ook aan de overeenkomstige verpleegstage deelnemen. Naast deze domeinen (2 theoretisch en 1 stage), neem ik ook nog een klein vak op. In totaal kom ik nu aan 29 studiepunten, waardoor mijn kinderbijslag behouden blijft.
Ik ben teleurgesteld in onze gezondheidszorg, waarbij mensen zonder aanwijsbare aandoening uit de boot vallen. Ik ben chronisch ziek, maar toch bekom ik geen statuut. Het voelt alsof de geneeskunde me zegt dat het tussen mijn 2 oren zit. De onbegrepenheid die dit met zich meebrengt, speelde een grote rol tijdens mijn emotioneel moeilijke periode.
Intussen heb ik mijn eerste lesweek overleefd, in de letterlijke betekenis van het woord. Beleven is nu nog niet aan de orde wegens de extra vermoeidheid die de sociale interactie met zich meebrengt. Natuurlijk ben ik langs een kant ook wel blij dat ik niet meer alleen praat tegen mijn kat. Ik ben ook trots op mezelf. Hoewel ik me nog niet klaar voel voor deze stap, heb ik het toch maar weer bereikt alle lessen bij te wonen. Het genot van naar school gaan heb ik echter nog niet ervaren. Deze week was het vooral een strijd om de balans te vinden tussen zombie en student. Gelukkig moet ik momenteel nog geen leerinhouden verwerken. Na mijn theorie heb ik namelijk 5 weken de tijd, omdat ik niet deelneem aan de bijhorende verpleegstage. Dit zou nu nog een te grote aanslag zijn op mijn gezondheid, omdat er sinds de onderbreking van school fysiek nog niet veel veranderd is.