Lichamelijk doodop

14 september 2022, eindelijk even de fut om een nieuw blogbericht te schrijven. Mijn lichaam wil de laatste maand niet meewerken. Ik ben doodop. Fysiek is mijn lichaam in alle talen aan rust toe. Ik wil zoveel doen, beleven en bereiken, maar zit opgesloten in een lichaam dat naar energie snakt. 

8 augustus startte ik mijn vakantiewerk op de ontwaakzaal van het operatiekwartier. Ondanks de altijd aanwezige vermoeidheid en darmklachten ging het redelijk goed met mij. Ik zat in een betere periode en keek ernaar uit een centje te verdienen. Met volle goesting vertrok ik naar het werk. Ik was al een paar keer jobstudent op de ontwaakzaal en kon eindelijk de collega's terugzien. De eerste week verliep vlot. De ontwaakzaal is fysiek een minder uitputtende afdeling dan de 'standaard' zaalafdeling en heeft ook betere uren. Geloof me maar als ik zeg dat om 8 uur in plaats van 7 uur beginnen een hele wereld van verschil maakt. Het weekend na mijn eerste werkweek had ik rust ingepland met de overtuiging de balans werk-rust goed te bewaren. Week twee kreeg ik het met periodes wat moeilijker. Soms overviel de vermoeidheid me en kreeg ik vervelende bloeddrukvallen. Gelukkig moest ik maar vier dagen werken, maandag was namelijk een feestdag. Vrijdagavond plofte ik in de zetel, blij dat er twee dagen rust op de planning stonden. Ik kreeg al een beetje schrik voor het weekend dat volgde, een weekend waar rusten niet echt aan de orde zou zijn. Na een miserabele zaterdag met verplaatsingen tussen mijn bed en de zetel, voelde ik me zondag minder moe. Wat een opluchting, ik had namelijk nog 3 fulltime werkweken te gaan. 

Dinsdag 23 augustus intussen en de vermoeidheid is fel van de partij. Gelukkig had ik een mondmasker aan zodat ik onbezorgd de dag kon doorgapen. Ik kroop vroeg in mijn bed om ook de volgende drie dagen zonder al te veel uitputting door te komen. Vrijdagavond vertrok ik opgetogen op weekend. Ondanks de enorme portie goesting om van alles te doen met mijn vrienden, ging ik al om half 11 slapen. Mijn lichaam was doodop. Het duurde nog geen vijf seconden voor ik in slaap lag, ook al bonkte er nog luide muziek door het huis. Zaterdagochtend voelde ik het meteen bij het ontwaken, een slechte dag. Ik maakte een ochtendwandeling in het bos in de hoop mezelf op te peppen. Na vijf minuten legde ik me al neer op een boomstam. In mijn hoofd spookte er van alles. De grootste bezorgdheid: 'Hoe kom ik deze dag door?!'. Ik wilde me gewoon amuseren, even niet moeten werken of rusten. 'Op wilskracht dan maar', dacht ik bij mezelf. Tegen de middag lag ik al terug uitgeteld in mijn bed. Één van mijn vrienden kwam me wakker maken voor het middageten, ik voelde me overreden door een vrachtwagen. Plannen werden gemaakt, we zouden gaan karten. Terwijl mijn vrienden de details in de zetel bediscussieerden, viel ik maar weer eens in slaap. De muziek bonsde door de kamer, maar dat hield me niet tegen. Ik besloot met pijn in het hart niet deel te nemen aan de activiteit en te luisteren naar mijn lichaam. Mijn vrienden vertrokken en ik ging terug naar mijn kamer. Na een dikke twee uur slapen voelde ik me eindelijk een beetje meer bij de levenden. Ik had de kracht om toch nog van de avond te genieten. Tegen half 12 kroop ik mijn bed in, blij dat ik de avond bewust had meegemaakt. Het was heel confronterend om te zien hoe mensen van mijn leeftijd vrolijk ronddartelden en ik maar weer eens niet mee kon doen. Ik was teleurgesteld dat mijn lichaam me zo in de steek liet. Zondagochtend werd ik gelukkig wel wat beter wakker. Ik voelde dat ik in staat zou zijn mee te doen met de activiteiten. Tevreden ging ik naar beneden, waar ik mijn vrienden na hun stevige nacht terugzag. Zondag was fijn, ik voelde me mentaal opgeladen. Eindelijk nog eens leven, genieten en sociaal contact hebben. Ik genoot intens. Het was snel avond en tijd om naar huis te vertrekken. Maandag stond er namelijk een nieuwe werkweek voor de deur. 

De laatste twee weken vakantiewerk verliepen voornamelijk op karakter. Ik genoot van mijn avondshiften. Eigenlijk zijn deze voor mij het meest ideaal omdat ik dan kan 'uitslapen' en mijn vermoeidheid 's avonds sowieso wat beter is. Ik kom er precies altijd door na een uur of zes, dan ben ik iets minder doodop. Ondanks de vermoeidheid, pijn en darmklachten bleef ik rechtstaan en genoot ik van de aanwezigheid van het verpleegteam. Ze hielpen me met hun humor de dagen goed door te komen zonder dat mijn patiëntenzorg eronder leed. Voor meer dan werken en slapen was er geen ruimte. 9 september, mijn laatste dag, was ik opgelucht dat ik mijn lichaam eindelijk rust kon geven. 

Nu, exact vijf dagen na het einde van mijn vakantiewerk, kijk ik fier terug naar mijn doorzettingsvermogen de laatste weken. Spijtig genoeg zit ik wel weer met een lichaam in totale uitputting. Ik vraag me soms af hoe ik ooit moet werken later, maar dan sus ik me met de gedachte dat 80% werken meer mijn denkpiste is. Mijn lichaam kan gewoon niet meer nu. Ik sta, zoals ik het zelf graag omschrijf, in overlevingsstand. Er is juist genoeg energie om te ademen, mijn hart te doen kloppen en mijn hersenen van zuurstof te voorzien. De rest is bijzaak. Vertering?, bijzaak. Doorbloeding met warme handen en benen?, bijzaak. Een gezonde en soepele huid?, bijzaak. Een stabiele bloeddruk?, bijzaak. Ik zit opgesloten in een lichaam van een oude vrouw als jonge en frivole twintiger. Gelukkig zit de moraal nog goed en heb ik intussen steeds meer vat op mijn emotionele balans. Lang leve mijn therapeute.

Voor het fysieke luik hoop ik dat er eindelijk een oorzakelijke behandeling op komst is. Ik voel dat ik bij mijn huidige dokter tegen muren loop. Ik krijg het ene na het andere middel om symptomen te bestrijden of onderdrukken, maar blijf al zeker een half jaar ter plaatse trappelen. Het is ook om deze reden dat ik gisteren voor het eerst naar een nieuwe dokter ging, een unitaire homeopaat. Ik hoop dat deze dokter me nieuwe inzichten kan bieden. De eerste afspraak is me in ieder geval goed bevallen. Ik mocht heel mijn verhaal op mijn tempo vertellen en voelde me ook echt gehoord. De dokter stelde tussendoor vragen die er gewoon 'boenk op' waren. Ik voelde me zo begrepen in mijn strijd tegen de immense vermoeidheid en kreeg ook eerlijke feedback. De dokter denkt dat hij me nog naar een hoger energieniveau kan helpen. Hij gaf wel toe dat dit lang kan duren gezien de ernst van de huidige klachten en de duur dat deze al aanwezig zijn. Na een kleine twee uur liep ik voldaan en met een homeopathisch mineraal om de energie te boosten naar buiten. Over zes weken heb ik een nieuwe afspraak en hoop ik positief nieuws met jullie te kunnen delen. Met een klein sprankeltje verbetering ga ik al blij zijn. Zoals de nieuwe dokter het zegt: 'Het zal een lange weg zijn, maar in the end ga je er veel beter uitkomen.' Wish me luck dat ik een goeie arts gevonden heb, iemand die de mooie woorden van beterschap ook kan waarmaken. Een waardevolle nieuwe schakel in mijn behandelteam. Voor nu, Tine out. Ik ga mijn lichaam de broodnodige rust geven.