Positivo, doemdenker of realist?
Tijdens mijn laatste stage stelde een verpleegkundige me de volgende vraag: 'Hoe kan je zo positief blijven terwijl je chronisch ziek bent?!'. Het was een vraag met een verbaasde ondertoon, één die me wel raakte. Ik zou mezelf niet meteen optimist kronen, ook een pessimistische mindset is niet volledig op mijn lijf geschreven. Realisme, dat is het juiste woord. Het glas is niet halfvol of halfleeg, het is voor de helft gevuld.
Ik dacht de voorbije tijd regelmatig terug aan de opmerking. Het verbaast me hoe sommige mensen zo negatief kunnen zijn terwijl ze eigenlijk niets mankeren. Ben ik naïef als een mooie lucht tijdens de zonsopgang mijn dag goed kan maken? Ben ik onwetend als een goeiedag op straat door een wildvreemde me een warm gevoel geeft? Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat ik het leven anders bekijk sinds mijn ziekte. Vroeger kon ik me zo opwinden in kleine dingen, zoals regen of aan de foute kassa staan in de winkel. Ik keek enkel naar de 'kleine ongelukskes'. Het is pas de laatste jaren, tijdens mijn gevecht tegen het ziek zijn, dat het me steeds meer duidelijk werd: alles heeft zijn voordelen en zijn nadelen, het is de focus die het hem doet.
Neem het voorbeeld van het weer, iets waar de gemiddelde Belg maar al te graag over klaagt en zaagt. Het is te warm, te koud, te nat, te droog, ... in ieder geval nooit goed. Weet je niet waarover praten, begin over het weer en alle kommer en kwel komt op tafel te liggen. Het is best wel grappig eigenlijk. Terwijl de regen op het raam klettert en de klaagzang zich door de ruimte verspreid zitten we warm binnen. Als we naar buiten willen hebben we enkel een regenjas en botten aan te doen. Begint het te regenen tijdens een wandeltocht of andere buitenactiviteit zijn de natte kleren bij thuiskomst meteen uit en sta je al snel onder een warme douche (die trouwens ook nat is). Akkoord, regen is niet fijn. Ik ben ook niet de optimist die gaat beginnen dansen omdat de planten weer even water krijgen. Het is echter belangrijk om alles in perspectief te plaatsen, dan staat een goed en gelukkig gevoel al sneller aan je zijde.
Natuurlijk zijn er ook van die dagen of perioden waar ik het allemaal niet aankan, natuurlijk is het leven soms echt hard. Toen ik bijna drie jaar geleden mijn studies moest stoppen omwille van mijn vermoeidheid, zag ik alles door een donkere bril. Waarvoor zou ik nog moeten opstaan? Hoe moet mijn leven nu verder? Welke meerwaarde heb ik op deze manier? Ben ik een last voor deze maatschappij? Het zijn maar een aantal van vele vragen die door mijn hoofd spookten. Gelukkig kon ik altijd terugvallen op mijn ouders en broer. Mama reed regelmatig met mij langs plaatsen waar ik graag ben. Ze leerde me te genieten van wat wel in plaats van te focussen op wat niet. Het zijn die momenten in de auto, overwelmd door de vermoeidheid en pijn, dat ik leerde inzien dat er zo veel is om dankbaar voor te zijn. Dankbaar voor mijn mama's liefde, dankbaar voor de uitzichten, dankbaar voor de zon die me door de ruit heen verwarmde.
Ziek zijn doet de zotste dingen met mijn lichaam, maar zeker ook met mijn mentale gezondheid. Niet zo lang terug aanzag ik alles wat niet fysiek was als taboe. Niet moeilijk als de begrippen psychisch gestoord, instabiel, overprikkeld en labiel regelmatig uitgesproken werden zonder verdere verduidelijking. Deze dokters deden zelfs niet de moeite om me te helpen met hun onterechte etiketten. Ik ga intussen ongeveer een half jaar wekelijks naar mijn therapeute. Nu pas erken ik de meerwaarde van psychische hulp. Het helpt me om te focussen op de voordelen van elke situatie en enkel energie te steken in wat ertoe doet. Geloof me gerust als ik zeg dat dat een heel leerproces is, maar ik ben ermee bezig en dat is al half gewonnen.