Herboren

Voor alle wielrenners die het boek 'De regels voor elke wielerliefhebber' van Velominati nog niet lazen, spoiler alert. Mijn broer heeft het boek wel gelezen, rule number five is intussen een vaste waarde binnen ons gezin. Regel vijf zegt: 'Harden the fuck up'. Het voelde altijd als een powerzin, een manier om om te gaan met alle tegenslagen die mijn ziekte met zich meebrengt. Ik besef tegenwoordig dat er meer is in het leven dan die regel vijf. Ik heb al zo hard gevochten tegen. Tegen symptomen, tegen gevoelens, tegen pijn, tegen vermoeidheid. Ik had niet door hoe vechtlust tegen iets heel uitputtend kan zijn. Ik had niet door dat vechtlust ook een negatieve kant kent. Ik vocht te veel tegen en te weinig voor, maar daar is sinds kort verandering in gekomen.

Ik ga nu iets meer dan een jaar naar mijn therapeute. Ik kan niet volledig uitleggen wat ze specifiek doet, maar het voelt zo juist! Tegen sommige mensen leg ik het uit als een soort alternatieve psychologe. Diegenen die ervoor open staan benader ik met de termen brainspotting en hartcoherentie. Het doet er eigenlijk niet toe welk label er op deze therapie geplakt wordt. Wat ik wil ervaren is vooruitgang, stoppen met vechten tegen mijn ziekte en starten met vechten voor mezelf. Na een jaar met kleine stappen vooruit is er drie weken geleden een grote verandering ingezet. Heel mijn lichaam voelt het, heel mijn zijn wordt erdoor beïnvloed. Ik kan er niet genoeg van krijgen, eindelijk terug dichter bij mijn ware zelf.

Laat me even terug gaan naar begin juni. Ik zat bij mijn therapeute en het ging niet goed. Al sinds februari zat ik gevangen in de herval-hel. Vermoeidheid, maag-darmklachten met chronische diarree en krampen, immuniteitsproblemen, ... Elke keer wanneer het een aantal dagen beter leek te gaan, viel ik terug in de diepe herval-put. Het was me allemaal te veel. Zo zo zo moe zijn, eten dat niet wordt opgenomen, steeds tussen ziek en rotslecht door de immuun schommelingen, een neerwaartse spiraal van grijze gedachten... Kortom, korte pieken en lange, diepe dalen. De therapeute en ik gingen dieper in op de klachten via brainspotting. Dit is een therapeutische methode waarbij ik naar een punt kijk dat mijn klachten het meeste triggert. Aan het punt waarnaar ik kijk, is een zone in de hersenen gekoppeld. Deze hersenzone staat in contact met de lichamelijke of emotionele klacht, het trauma of een ander symptoom waarop gewerkt wordt. Voor mij is dit een goeie vorm van therapie omdat ik dan niet moet praten over mijn ziekte of eindeloos moet analyseren over een gefixeerde kwestie. Deze vorm van therapie gaat verder en werkt in op datgene waar ik me zelf soms niet volledig bewust van ben. Tijdens de sessie kwamen heel wat herinneringen en beelden naar boven. Herinneringen van oude vriendschappen en vooral hoe deze eindigden toen ik zieker werd. Ik had niet door hoe diep deze eigenlijk nog geworteld zaten, hoe ze een onverwerkt trauma waren. Het was een heavy sessie, maar langs een kant ook wel goed dat dit naar boven kwam.

Ik kreeg van mijn therapeute oefeningen om thuis verder te werken op het trauma. Het begin was echt heel zwaar. Soms werd ik zo overmand door de emotie dat ik bijna ging overgeven. Soms wist ik geen blijf meer met mezelf. Ik zocht deze oude vrienden steeds opnieuw terug op via sociale media, maar eigenlijk deed het pijn om hen te zien. Ze leken zo gelukkig, zo zorgeloos. Hoewel ik wel wist dat ik niet de schuld was van het kapot gaan van de vriendschappen, voelde ik me emotioneel wel de schuldige. Het leek mijn fout, mijn eigen domme fout. Het is toen dat het tot me doordrong hoe fel dit trauma nog in mij zat en hoe ver ik dit had weggeduwd.

Een week later zat ik alweer bij de therapeute, ze voelde aan hoeveel oude emotie er naar boven gekomen was en hoe dit mijn systeem ontlastte. Ik was begonnen aan een nieuwe beweging. Een soort van energetische stroom op mijn eigen ritme, volgens mijn eigen frequentie. Ik had het op dat moment nog niet door. Mijn darmklachten waren verergerd en daar maakte ik me op dat moment het meeste zorgen om. Mijn therapeute herinnerde me eraan dat de darmen het emotionele brein zijn. Dit verklaart natuurlijk niet volledig waarom mijn maag-darmklachten al die jaren al aanwezig zijn, maar wel waarom ik de laatste week zoveel meer last ondervond.

Na de sessie ging ik met een nieuwe oefening naar huis. Ik had de opdracht gekregen de oude en fake vrienden op mijn sociale media te verwijderen. Ik deed er zes dagen over om iedereen zonder meerwaarde in mijn leven te ontvolgen. De heftigste vriendschappen, de traumavriendschappen, hield ik natuurlijk tot laatste. Verwijderen voelde zo definitief, maar loslaten was echt nodig, letterlijk en figuurlijk. Het is zot hoe mijn verstand en mijn hart zo een verschillende signalen gaven. Uiteindelijk was het dan zover, mijn vriendenlijst was uitgedund van meer dan 300 naar 106 personen. Ik voelde me vrij en opgelucht. Wat een verandering. Eindelijk gedaan met al die mensen die aan me vreten, al die jaloezie, al die heimwee, al dat 'fake'. Ik voelde me herboren, zo een grote stap dichter bij mezelf.

De laatste anderhalve week voel ik zelf ook echt een groot verschil in mijn zijn. De traumaverwerking verloopt goed en mijn lichaam geeft in alle mogelijke talen aan hoe 'verlost' het zich voelt. Ik denk niet dat ik al zo dicht bij mezelf stond als nu. Ik voel me in mijn eigen kracht, vrij. Natuurlijk heb ik nog een lange weg te gaan, natuurlijk ben ik nog moe, maar er is iets fundamenteel veranderd, ik ben veranderd.

Ik ben zo dankbaar dat ik een jaar geleden bij mijn therapeute terecht kwam, zo dankbaar mezelf te kunnen helen en leren kennen. Want wauw, ik ben een powervrouw met meer innerlijke kracht en positieve vechtlust dan ik zelf voor mogelijk zag. Ik weet het, dit blogbericht komt misschien wel zweverig over, niet kritisch genoeg. Maar sommige dingen zijn nu eenmaal niet met de huidige wetenschap te verklaren. Zijn deze situaties dan placebo? Ik weet het niet. Eigenlijk doet het er ook niet toe, want ik wil me gewoon Tine voelen, meer dan mijn chronische ziekte. Net dat is er nu aan het gebeuren. Het voelt zo enorm bevrijdend dat ik niet anders kan dat dit met jullie te delen. Dus lieve lezers, ik voel me eindelijk weer wat beter, emotioneel meer in mijn eigen kracht. Ik wens jullie allemaal hetzelfde toe!