De druppel

Uitgeteld in de zetel onder 3 fleecedekentjes, de kat ligt opgerold onder mijn hand terwijl ik hem aai. Het is zes dagen geleden sinds mijn covid-positieve test vandaag. Het ergste is voorbij. De immense spierpijn, de hoofdpijn en de algemene malaise ebben steeds meer weg. Mijn stem begint terug te komen. Één ding blijft tot nu toe volledig onveranderd, de enorme vermoeidheid. Ik sliep de laatste dagen uren aan een stuk, rond de 16 uur per dag in totaal. Vandaag probeer ik af te bouwen, het gaat me niet goed af. In mijn hersenen loopt alles in het honderd. Doemgedachten, boosheid, verdriet, ... de molen blijft draaien en ik word er helemaal mee ingezogen.

De laatste periode was er al er één met veel tegenslagen. Mijn herval na het vaccin, slechte nieuwsgesprekken met de dokter betreffende mijn maag-darmstelsel en vermoeidheidsproblematiek en nu nog een corona-infectie erbovenop. Hoewel ik eigenlijk al blij mag zijn dat ik niet in het ziekenhuis lig, kan ik de negatieve gedachten niet stopzetten. In plaats van ze onder ogen te zien, besluit ik ze volledig te negeren. Foute keuze. Na nog een aantal uren woelen in de zetel, loopt de emmer over. Ik ben door en door woedend. Boos op de wereld, boos op mijn ziekte, boos op de vermoeidheid, ... De boosheid overtreft alles. Ik probeer me nog rustig te houden, maar het gaat niet meer. Op weg naar mijn kamer licht in mijn mama en broer in dat ze me even moeten laten doen.

Aangekomen doe ik mijn kamerdeur toe en begin ik er op los te slaan met mijn kussen. Ik schreeuw het uit. FUCK YOU, FUCK YOU, FUCK YOU!!! Het sprankeltje energie van de dag moet eraan. Ik put mezelf compleet uit. Ik zak ineen en begin te snikken. 'Waarom? Waarom toch? Hoe moet ik hier mijn hele leven mee omgaan?', klinken de gedachten in mijn hoofd. Ik ben nu al bijna zeven jaar moe, zeven jaar aan het proberen om met de vermoeidheid te leren leven. Soms gaat het niet. Wanneer verschillende gebeurtenissen elkaar te snel opvolgen ontploft er iets in mijn hoofd. Vandaag is die dag. Alle opgekropte emoties moeten eruit, al het relativeren kan me gestolen worden. Vandaag is mijn situatie de ergste van de hele wereld. Vandaag kan ik er niet omheen, over of onder. Hier en nu neemt de duivel in mij de overhand.

Laat me even schetsen hoe het zo ver gekomen is, hoe de uitputting, stress en tegenslagen me op dit punt brachten. Het verhaal van mijn vaccinatie en bijhorende herval kennen jullie intussen wel. Vorige week vrijdag kreeg ik van mijn huisarts de uitslagen van mijn tolerantietesten. Alsof ik nog niet genoeg moet schappen, hebben tomaat en ei zich intussen ook met het verboden lijstje verenigd. Van alle grote voedingsgroepen die getest zijn, mag ik nog soja en pindanoten eten zonder problemen. Hazelnoten, gluten, tarwe, caseïne (melk), ei en tomaten staan in rode cijfers op mijn laboverslag. Ik vraag de dokter wanneer de dag komt dat ik niet meer aan eten mag denken of er al last van krijg. Hij kijkt me aan en zegt me dat dit bloedbeeld overeenkomt met datgene van een lekkende darm. Ik kreeg deze diagnose en vijftal jaar geleden ook al eens bij een alternatieve dokter. Toen was deze aandoening nog niet erkend in de klassieke geneeskunde en werd ik vergiftigd door een overdosis aan supplementen. Nu, jaren later, dezelfde diagnose krijgen komt hard binnen. Ik eet intussen al drie jaar drastisch anders en had de term lekkende darm niet meer verwacht te horen.

Wat is een lekkende darm eigenlijk? Onze dunne darm is een belangrijk verteringsorgaan van ongeveer vijf meter lang. Ze heeft verschillende functies: eten verteren, voedingsstoffen opnemen, afvalstoffen vervoeren (stoelgang in de dikke darm), ... daarnaast zorgt de darm ook voor afweer. Op de darmwand leven heel wat micro-organismen, ook wel ons microbioom of de darmflora genoemd. De verhouding tussen deze micro-organismen moet goed zitten, met goede bacteriën en voldoende variatie. Door ons microbioom heeft de darm een afweerfunctie en bepaalt deze hoe het zit met onze immuniteit.
Bij een lekkende darm komt er ruimte tussen de verschillende cellen in de darmwand. Voedsel dat nog niet verteerd is komt in de bloedbaan terecht. De nodige voedingsstoffen, zoals vitamines bijvoorbeeld, nemen dan weer niet goed meer op. Ook het microbioom van de darm raakt verstoord. Hierdoor worden slechte micro-organismen, zoals virussen en bacteriën, niet meer goed tegengehouden. Je kan het vergelijken met een vuilniszak die je naar het containerpark brengt. Als er in deze zak een gat zit, is al je werk voor niets geweest en blijft er op je weg heel wat rommel achter. Dit is wat er ook gebeurt in de lekkende darm, de gaten tussen de cellen zijn te groot om de rommel uit het lichaam te houden. Door mijn lekkende darm pak ik niet voldoende voedingsstoffen op en komen onverteerde voeding en micro-organismen in mijn bloed terecht. Deze indringers opruimen kost heel wat werk voor mijn immuunsysteem. Dit verklaart de vermoeidheid en mijn immuniteitsproblemen. Je kan dus wel begrijpen waarom dit nieuws me fel overviel.

De dag na mijn doktersafspraak begin ik terug met volle moed aan een nieuwe dag. Ik voel me mentaal nog stabiel, maar weet dat er niet te veel zotte dingen meer moeten gebeuren op deze korte tijd. Nog geen twee dagen later, de nacht van zondag op maandag, word ik rillend van de koorts wakker. De thermometer liegt er niet om, 39 °C. Mijn eerste reactie is 'shit, mijn stage'. Ik zou nu maandag aan een verpleegstage op het operatiekwartier gestart zijn. Door de koorts en de ENORME pijn aan mijn heup moet ik de eerste dag natuurlijk al afbellen.

Met een klein hartje bel ik de afdeling op. Ik deed al een zelftest die negatief was. De hoofdverpleegkundige begrijpt de situatie en is super vriendelijk, gelukkig! Natuurlijk moet ik nog naar de dokter voor mijn afwezigheidsattest en een PCR-test. Dit allemaal binnen de 24 uur, lang leve de schoolregels. Omdat de pijn, vermoeidheid en koorts hels zijn, kan ik zelf niet meer veilig rijden. Ik bel mama op, die me iets later samen met papa komt ophalen op kot. Niet veel later zit ik bij de dokter. Maandagavond krijg ik mijn laboresultaat binnen met het verdict, COVID-positief.

De eerste vier dagen waren gevuld met pijn, stemverlies, koorts en slapen. Véééééééélll slapen. Nu beginnen die eerste symptomen te verminderen. Het is net door de vermindering in symptomen dat mijn hersenen aan het malen konden en ik vandaag de uitbarsting kreeg.

Het heeft goed gedaan om alles er eens uit te laten. Het schreeuwen, kloppen, vloeken, slaan en huilen luchtten op. Er is terug ruimte voor helderheid in mijn hoofd nu, ruimte voor mentale veerkracht en nieuwe moed om verder te gaan. Maar damn, het leven kan soms hard zijn! Zeker als er een chronisch probleem in je rugzak zit. Ik zou erover kunnen blijven schrijven, hoe verdomd moeilijk het soms is om een levenslange ziekte vanaf 16-jarige leeftijd mee te moeten nemen op je pad. Toch ga ik het hierbij laten, besluit ik mezelf niet meer te verdrinken in de negatieve spiraal. Life can be a bitch, but I can too!