De aanloop naar, mijn eerste vaccinatie en het vervolg

Laat me meteen met de deur in huis vallen... woensdag 19 januari 2022 liet ik me, na lang twijfelen, voor de eerste keer vaccineren met het covid-19-vaccin. Het was een bewogen dag en ik heb gehuild, gehuild, gehuild. Zoals jullie weten uit een eerder blogbericht, stond ik door mijn aandoening niet echt te springen voor een vaccin.

Naast mijn open brief die ik hier deelde, ging ik begin december naar de referentie-arts van Vlaams-Brabant om een vrijstelling voor vaccinatie te verkrijgen. Hoewel ik en mijn behandelteam de kansen eerder nihil inschatten, ging ik op consultatie met de gedachte 'Een nee heb je, een ja kan je krijgen.'. De afspraak zelf was verschrikkelijk. Na een uur mijn medische voorgeschiedenis te illustreren en ettelijke vragen te beantwoorden, zei de arts-assistente dat ik een apart geval ben. Ik heb echt een degout van dat woord. Als ik doorsnee was had ik hier niet gezeten en hield ik me echt wel bezig met nuttigere dingen. De dokteres wilde mijn casus even bespreken met haar supervisor. De minuten tikten traag voorbij terwijl ik in de consultatieruimte op haar terugkeer wachtte. Ik werd met de minuut meer emotioneel. Dit was mijn laatste kans om een vrijstelling op het vaccin te verkrijgen. Met de verplichte vaccinatie in de zorg die eind november werd afgekondigd, was dit de enige manier om zonder vaccin mijn droom waar te maken.

Na een dik kwartier kwam de assistente opnieuw de consultatieruimte binnen. Ze werd op de voet gevolgd door haar supervisor. De supervisor vroeg me om nogmaals mijn verhaal te vertellen. Ik barstte in tranen uit. Met een schokkende stem vertelde ik kort wat ik net een heel uur had verkondigd. Voor een tweede keer herhalen wat ook in mijn medisch dossier staat, maakte me boos. Ik geraakte niet uit mijn woorden. Tussen het gesnik door kon ik enkel herhalen dat zij mijn droom in handen hadden. Toen ik min of meer iets zinnigs had samengevat, vertelde de supervisor me dat ik geen vrijstelling kon krijgen op basis van de info die ze van mij kreeg. Ik kon hier niet zomaar mee akkoord gaan en vertelde hen dat ze tenminste de tijd moesten nemen om mijn dossier goed door te nemen, de specialist van de dienst en mijn huisarts te contacteren. Gelukkig namen ze mijn eisen meteen serieus. 'Eind volgende week mag je onze beslissing telefonisch verwachten', vertelde de assistente me. Ze begeleidde me intussen naar de uitgang van de consultatieruimte. Ik probeerde met al mijn macht mijn tranen te bedwingen. Eens van dienst begon ik te snikken, niet veel later te huilen. Ik stapte al wenend UZ Leuven buiten en belde naar mama om het nieuws te vertellen. Ik wist op dat moment eigenlijk al wat het uiteindelijke verdict ging zijn, maar beval mezelf positief te denken.

De week ging voorbij, geen telefoon van de assistente. Twee weken later nog steeds geen nieuws. Ik wilde me niet opdringen omdat ik angst had om dan sowieso geen vrijstelling te krijgen. Het was een stressvolle en onzekere periode. Ik liep intussen stage en heb heel veel steun geput uit het verpleegteam daar. Ik denk niet dat ik het zonder hen zo goed doorstaan had. Bijna drie weken na mijn afspraak nam ik zelf contact op met UZ Leuven. De assistente was nog bezig met consultaties, maar zou volgens de telefoniste zeker dezelfde avond nog bellen. Uiteindelijk kreeg ik drie dagen later, op kerstavond, een telefoon van een onbekend nummer. Ik nam op en snelde naar een stille ruimte. De assistente haar oordeel was klaar en duidelijk, geen vrijstelling gezien mijn immuniteit er niet erg genoeg aan toe is en ik geen gekende allergieën heb tegen de werkzame stoffen in het vaccin. Het nieuws sloeg, ondanks ik het antwoord eigenlijk wel verwachtte, in als een bom. Ik heb aan de telefoon niet veel meer gezegd en barstte voor de zoveelste keer in tranen uit. Gelukkig had ik nog tijd om na te denken over wat ik nu zou gaan doen.

Na de kerstvakantie nam ik contact op met de dienst stagecoördinatie van mijn school om het verdere verloop van mijn opleiding te bespreken. Ik legde de vrouw mijn situatie uit. Ze was zeer begripvol, maar wel duidelijk. Zonder vaccin kan ik geen stageplaats meer toegewezen krijgen en stopt mijn opleiding. Het was toen 11 januari en ik had al een hele kerstvakantie liggen malen over de vaccinatietoestand. De fut om in discussie te gaan kon ik niet meer opbrengen. Verder was haar bezorgde houding en de beslissing van hogerhand iets waar de vrouw niet veel aan kon veranderen. Na onze online meeting was de keuze voor mij gemaakt, ik ging me laten vaccineren. Natuurlijk strooiden de afspraken bij mijn huisarts en osteopaat opnieuw roet in het eten. Ik werd maar weer eens met de neus op de feiten gedrukt. Met mijn chronische ziekte kan het vaccin zelf meer kwaad dan goed doen. Mijn behandelteam blijft vaccinatie in mijn situatie afraden omwille van de potentieel ernstige gevolgen. Hier tegenover raadde mijn klassiek geschoolde endocrinoloog vaccinatie wel aan. Dit vanuit de overtuiging dat ik als niet gevaccineerde een hoger risico heb op het post-COVID-syndroom en vaccinatie hier mogelijks tegen kan helpen. Ik sta voor een dilemma, een reuze dilemma. Geef ik mijn droom op en kies ik voor mijn gezondheid zonder enige toekomstvisie? Of ga ik voor mijn droom met de mogelijkheid mijn gezondheid te schaden en een serieuze terugval te krijgen? Ik heb heel wat afgewogen en besloot uiteindelijk mijn droom op de eerste plaats te zetten. Dit omdat de kans op slecht reageren op het vaccin niet 100% is, maar het opgeven van mijn droom wel. Moest iemand zich nog afvragen hoe graag ik verpleegkundige wil worden... ik heb er ALLES voor over, zelfs mogelijks mijn eigen gezondheid.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik belde voor een afspraak. Twee dagen later stapte ik me een klein hartje het vaccinatiecentrum binnen voor mijn eerste prik. Mijn huisarts had me supplementen voorgeschreven in de aanloop naar het vaccin. Er was veel volk en ik probeerde me te concentreren op mijn ademhaling. Na lang wachten tussen een bende kinderen van 5 tot 11 jaar nam ik plaats tegenover de verpleegkundige. Ik gaf geen kik toen het vaccin gezet werd en moest een half uur wachten omwille van mijn verhoogd risico op allergische reactie wegens een Epipen tegen dazenbeten. Het is in deze wachtruimte dat het fout liep, ik voelde me steeds korter van adem en slapper worden. Het zweet stond op mijn voorhoofd en ik was misselijk. Na een kleine tien minuten ging ik naar de steward en vertelde haar dat ik me niet goed voelde. De dokter kwam af en ik werd in een rolstoel naar een aparte ruimte gebold. Ik kon eigenlijk nog wel stappen, maar dit was de veilige optie die het vaccinatiecentrum moet respecteren. Ik voelde de kinderen hun blikken en hoorde een mama tegen haar kind zeggen dat hij heel flink was, niet zoals het meisje in de rolstoel. Ik deed alsof ik het niet hoorde. Eens in een bed gelegd, vertelde ik de dokter mijn klachten. Ik voegde meteen toe dat ik dacht aan hyperventilatie. Ze bevestigde dit en ademde met mij mee. Ik kwam terug op mijn positieven. De dokteres vroeg me of ik enig idee had waarom ik zo hyperventileerde. Na de uiting van mijn angst voor de effecten op mijn chronische ziekte en een mogelijk herval vertelde ze me dat ik zeker niet alleen ben. Er waren al wel meer mensen bij haar gepasseerd met CVS en fibromyalgie-achtige klachten die na de vaccinatie 'flipten'. Het gaf me een gerust gevoel niet de enige te zijn.

Na het intermezzo bij de dokter mocht ik na een kwartier het vaccinatiecentrum verlaten. Eens terug in de auto nam ik contact op met mama. Ze had me zeker vijf keer gebeld. Ik was boos en nam de telefoon bot op, niet veel later brak mama door mijn schild en begon ik te huilen. Ik weende zeker een half uur non-stop voor ik iets kon zeggen. De reden? Ik was zo teleurgesteld, furieus en verdrietig tegelijk dat ik dan toch de prik had laten zetten. Het feit dat het vaccin erin zat deed me minder op dat moment, daar had ik toch geen vat meer op. Wat erin zit krijg je er niet meer uit. Het was vooral de gedachte dat ik me had laten doen, dat ik mijn studie boven mijn gezondheid koos, dat ik een wildvreemde toch een prik had laten zetten, ... Waarom had ik dit toch gedaan, waarom was ik zo dom geweest om dit te doen. Ik kon aan niet veel anders denken en bleef maar huilen. Uiteindelijk kreeg ik dan toch uitgelegd waarom en suste mama me. 'Wat gebeurd is, is gebeurd en daar moet je het nu mee doen', zei ze me. 'Je moest je wel verplicht vrijwillig laten vaccineren om je droom, je roeping, een kans te geven', voegde ze hieraan toe. Ze had gelijk, ik kwam meer en meer tot rust.

De eerste dag na de vaccinatie had ik op een pijnlijke arm na geen last. Het begrip 'zere arm' is hierbij een understatement, ik had echt pijn. Gelukkig was dit de dag erna alweer over. Twee weken gingen voorbij zonder al te veel last. Ik was niet meer moe dan anders en mijn chronische pijn bleef goed onder controle. Natuurlijk was ik super blij dat ik geen last ondervond. Ik dacht dat mijn vaccinatie dan toch niet zo een slecht idee geweest was. Dit omdat het me eventueel wel kan beschermen tegen ernstige ziekte en post-COVID-syndroom moest ik de ziekte zelf doormaken.

Een 20-tal dagen na mijn vaccinatie liep het spijtig genoeg fout. Ik was tien kilometer gaan wandelen, iets wat ik op dat moment eigenlijk goed aankon. De avond zelf deden mijn spieren en gewrichten moeilijk. De volgende ochtend rinkelde voor mij de eerste alarmbel. Mijn heupgewrichten voelden aan alsof ze beginnend aan het ontsteken waren. Ik wist dat er iets fout was, maar dacht op dat moment nog niet aan het vaccin. Het is in de vijf dagen erop dat alles snel achteruitging. Extreme vermoeidheid, spier- en gewrichtspijnen, immense buikkrampen, diarree, ... de hele reutemeteut was van de partij. Ik kon met 100% zekerheid zeggen dat ik aan een herval begonnen was. De vraag die toen in me opkwam was natuurlijk: 'Hoe komt dit?'. Ik had sinds mijn vaccinatie alleen op kot gezeten wegens covid thuis. Verder testte ik me elke drie dagen om me te verzekeren dat ik niet besmet was. Ik bracht dus drie weken aan een stuk op kot door en had geen zotte dingen gedaan. Met deze inzichten werd het al snel duidelijk, het vaccin was de enige variabele in het verhaal. Toch wilde ik niet meteen alles daarop steken en hoopte ik dat dit gevoel van korte duur was zonder echte oorzaak.

Ik ben momenteel twee weken ver in mijn herval, nu is het overduidelijk dat het vaccin de boosdoener is. Ik heb een stuk of zes aften in mijn mond en mijn immuniteit is een hoopje ellende. Gemiddeld vijf op zeven dagen zijn echt SLECHTE dagen, de andere twee net iets minder slecht. Ik sta op met het gevoel dat ik al 24 uur niet sliep en net de iron man uitliep zonder voorbereiding. Ik ben door en door moe. Mijn gewrichten doen pijn en zijn in sluimerende ontsteking. Gelukkig is op dit moment de brain fog nog niet te fel aanwezig en kan ik de kracht opwekken om na te denken. De snelheid in handelen is dan weer helemaal weg.

Ik voel me op dit moment zoals drie jaar geleden, het moment waarop ik mijn studies stopte omdat het niet meer ging. Eigenlijk begin ik morgen, 14 februari, aan mijn laatste theorie na zeven weken bufferperiode. Ik wil proberen om te starten en te zien in hoeverre het me lukt. Natuurlijk betekent dit dat ik mezelf zal overzetten, maar dit is het laatste loodje theorie en ik wil er echt vanaf zijn. Hopelijk kom ik de volgende vijf weken les door en kan ik aan het examen deelnemen. Of dit ook echt gaat lukken is momenteel helemaal niet zeker. Wat ik wel weet, is dat ik een tweede vaccin al helemaal niet in mijn arm wil. Gelukkig is de verplichting in de zorg momenteel uitgesteld tot 1 juli. Laat me hopen dat van uitstel afstel komt. Anders ga ik opnieuw naar de referentie-arts, ditmaal om echt een vrijstelling te bekomen.