Ademruimte

Wat ik nu voel, durf ik bijna niet te schrijven. Niet omdat het een leugen is, niet omdat ik overmoedig ben. Het is eerder de angst dat dit gevoel niet blijft of ik herval vanaf het moment ik de knop 'publiceren' indruk. Het gaat beter met mij, wat een verademing! 

2 maanden geleden schreef ik mijn laatste blogbericht. Op dat moment maakte ik, kan ik nu stellen, een heel zware herval door. De vermoeidheid, pijn en maag-darmproblemen waren hels. Mentaal zat ik er na verloop van tijd ook wel onderdoor. Ik moest mijn schooltraject volledig omgooien en zag geen uitweg meer. De evolutie die ik de laatste maand doormaak, voelt dan ook bijna onwerkelijk aan. Ik ben dankbaar dat het beter gaat, maar ook wel op mijn hoede. Ik merkte hoe snel ik teruggreep naar het leven voor mijn ziekte. Mijn lichaam maakte me echter snel duidelijk dat die tijd niet meer terugkomt. Na een aantal keren dansen met mijn grenzen en ze zelfs volledig te negeren, is dat wel duidelijk. 

Het gaat beter met mij, dat wil niet zeggen dat ik genezen ben. Ik kan geen 5 afspraken inplannen op een week of tot diep in de nacht gaan feesten. Tuurlijk heb ik het er soms nog moeilijk mee dat dit niet meer mogelijk is, maar ik ben al dankbaar als ik me gewoon levend voel overdag. 'Wat is je goed voelen dan wel?', vragen mensen me vaak. Voor mij is dat de mogelijkheid om een twee- à drietal keren op de week iets te doen van ontspanning zoals afspreken met vrienden, een dag shoppen, uit eten gaan, ... Het is het gevoel iets meer aan te kunnen dan enkel dat verdomde overleven. De vermoeidheid die even niet in het middelpunt van de belangstelling staat, maar van de zijlijn toekijkt. Niet zo uitgeput zijn na mijn haar te wassen, dat ik de rest van de dag in de zetel lig te recupereren van de inspanning.

Weg gaat mijn vermoeidheid nooit, daar moet ik mee leren omgaan. Ik doe een dag iets leuks en dan plan ik een aantal dagen rust in. Nu is dat allemaal mogelijk, ik heb vakantie en moet enkel aan mezelf denken. Waar voor mij de grote vraag (en angst) zit, is hoe het zal verlopen wanneer ik terug les moet volgen en stage loop. Ik volg een aangepast studietraject, maar de stages moeten wel worden afgelegd aan een werkschema van 40 uren/week. Vanaf half augustus start ik een inhaalstage. Hoewel ik SUPER veel zin heb om eindelijk nog eens te verplegen, ben ik ook wel bang voor wat komt. Hoe ga ik die andere leefstijl ervaren en wat zal het met mijn lichaam doen? Ik wil hoe ik me nu voel niet afgeven. Laat dat nu net het knelpunt van een chronische aandoening zijn, opstoten en remissies. Dit wil zoveel zeggen als een pieken en dalen, betere en slechtere periodes. In de betere periodes ligt de ziekte iets meer op de achtergrond en kan ik leven, terwijl de slechte periodes gekend staan als een overlevingsstrijd.

De grote verbetering die ik ervaar dank ik onder andere aan mijn dokters en osteopaat. Ook een nieuwe zorgverlener kwam op mijn pad. Sinds anderhalve maand ga ik naar een therapeute. Ik voelde dat ik mijn chronische aandoening niet kon aanvaarden en vroeg mijn fidlab-arts naar een psycholoog. Hij betwijfelde of dit zou helpen voor mij, onder andere door mijn kennis, eerdere ervaringen en kritische blik. Om deze reden stelde hij een andere, alternatieve behandelwijze voor. Mijn dokter werkt samen met een therapeute bij specifieke patiënten waarbij verbetering onmogelijk lijkt. Mensen zoals ik dus. Wanneer hij en de therapeute samenwerken, maakt mijn arts naar eigen zeggen grote sprongen vooruit. Natuurlijk wou ik de vrouw meteen een kans geven. Akkoord, de therapie voldoet aan de modeldefinitie van 'alternatief' en 'zweverig', maar wat heb ik te verliezen? De 'klassieke' geneeskunde biedt toch geen antwoorden of, nog erger, lacht me gewoon uit in mijn gezicht. 

Al vanaf de eerste afspraak bij mijn therapeute voel ik dat ik juist zit. Mijn buikgevoel geeft aan dat dit een plek is voor mij, ook al heb ik de vrouw nog niet ontmoet en moet ik nog aanbellen. Na een 10-tal sessies kan ik zeggen dat mijn gevoel goed zat. Ik merk dat ik mentaal veel sterker sta en ook fysiek in balans raak. Mijn lichaam smelt meer en meer samen tot een geheel. Soms heb ik het nog moeilijk om mijn hersenen uit te zetten, bijvoorbeeld als ik kristalwater mee naar huis neem. Ik kan echter niet ontkennen dat deze therapie voor mij werkt. 'Het is gewoon placebo.', hoor ik de kritische stemmen al fluisteren. Het zij zo. Als de placebo me helpt, geef me er dan maar meer van. Het is inderdaad raar als er tamboerijnen worden aangeslagen als therapie, mijn therapeute bepaalde tonen zingt, ik met een stemvork in harmonie wordt gebracht, ... Eerst dacht ik wel van 'oei, wat is dat hier allemaal', maar nu laat ik het gewoon gebeuren. Het is duidelijk dat deze therapie werkt, ook al heb ik hier zelf geen duidelijke verklaring voor. Mijn therapeute beschrijft haar werk als healing en brainspotting. Ik laat de therapie eigenlijk gewoon over me heen komen en zoek er niet al te veel over op.  Nog een voordeel is dat ik niet heel mijn verhaal moet vertellen, wat wel zo is bij een psycholoog. Ik ben het gewoon zo beu om steeds opnieuw de feiten op een rij te zetten. Natuurlijk ben ik overtuigd dat een psycholoog bij andere mensen wel kan helpen. Het is een beetje aanvoelen waar je je het beste bij voelt. 

Ik ben blij dat ik de stap heb gezet naar meer dan alleen het medische luik van mijn aandoening. Aan andere (chronisch) zieken die dit bericht lezen, raad ik 100% aan om extra hulp te zoeken/accepteren. Ik verklaar hierbij niet dat een aandoening 'tussen de oren zit' of 'gewoon een psychische stoornis' is. Wat ik wel merk, is dat mijn ziek zijn een grote weerslag heeft op mijn hele leven. Zowel lichamelijk, psychologisch als sociaal. Op alle drie deze vlakken werken (in een mooi woord holistische zorg) helpt voor mij om meer en meer te ontdekken dat ik naast mijn ziekte ook een persoon ben. Blijven proberen, blijven zoeken en blijven vechten is de boodschap. Aartsmoeilijk van tijd tot tijd, maar wel noodzakelijk.